بازخوانی فضاهای بینابینی معماری معاصر با رویکرد بینامعماری

با توجه به اهمیت فضاهای بینابینی در شکل دهی به شهر و همچنین با توجه به تغییرات عمده ی صورت پذیرفته در ماهیت و شکل فضاهای میانی در معماری ایران، توجه و تاکید بیشتر در این زمینه ضروری به نظر می رسد. ماهیت فضای میانی دو رگه و مبهم است؛ با توجه به مفاهیم بینابینی و میان رشته ای مطرح شده در ده های اخیر در اغلب هنرها مانند(مفاهیم بینا معماری، مفاهیم بینا موسیقی و مفاهیم بینامتنی)، به نظر می رسد، جهت فهم بهتر فضاهای بینابینی معاصر می بایست به مفاهیم بینابینی و مباحث بینا معماری توجه داشت. فرضیه ی تحقیق بر این باور است که فضای میانی و فضای اتصال و واسط در تمامی هنرها، از مرکزی نیرومند با هژمونی یک مرکز بر پیرامونش با نظمی خطی به سمت چند مرکزی بودن، تکثر این مراکز با نظمی غیر خطی و غیر قابل پیش بینی بودن سوق نموده است؛ همچنین فرضیه ی تحقیق ماهیت این بی نظمی را در ساختار شکلی و محتوایی فضاهای بینابینی در تمامی هنرها، در بی نظمی زمانی و رترو(بازگشت به گذشته) می داند. روش تحقیق، تحلیلی–تطبیقی و مستند بر اسناد کتابخانه ای می باشد. نتیجه ی تحقیق نشان می دهد جهت ارایه ی الگویی کارآمدتربرای فضاهای بینابینی معاصر، بازگشت به الگوهای معماری ایرانی و اسلامی می تواند راه حل مناسبی باشد.

کلیدواژه ها:

فضای بینابینی معماری معاصر ، مفاهیم بینابینی ، بازگشت به گذشته ، تکثر ، معماری ایرانی-اسلامی