اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز خون، قبل و بعد از 10 هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر یک جلسه ورزش مقاومتی با شدت بالا بر عوامل انعقادی و فیبرینولیز، قبل و بعد از 10 هفته تمرین مقاومتی در کودکان چاق بود. بدینمنظور، 30 کودک پسر چاق هشت تا 12 سال )با شاخص توده بدن 27/08 0/96 کیلوگرم بر متر مربع( به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی به صورت سه جلسه در هفته و بهمدت 10 هفته با شدت 6040 درصد یک تکرار بیشینه برای هشت حرکت اجرا شد. ورزش مقاومتی با شدت بالا شامل دو ست 12 تکراری با 75 درصد یک تکرار بیشینه برای هشت حرکت بود. خونگیری در چهار مرحله، قبل و بعد از دوره تمرینی در دو نوبت )قبل و بالفاصله پس از فعالیت حاد( انجام شد. برمبنای نتایج مشاهده میشود که یک جلسه فعالیت مقاومتی با شدت بالا باعث افزایش سطوح عامل فعال کننده پلاسمینوژن بافتی و وان ویلبراند و کاهش عامل مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن 1 شده است؛ اما در هیچیک از گروه ها تغییری در سطوح پروتیین S، پروتیین C، تعداد پالکتها، زمان نسبی ترومبوپالستین و زمان پروترومبین در پاسخ به یک جلسه فعالیت مقاومتی مشاهده نمیشود. سطوح D دایمر نیز تنها در گروه تمرین در پاسخ به فعالیت افزایش یافته است. علاوه براین، تفاوت بین گروهی در سطوح فیبرینوژن و اینترلوکین6 مشاهده میشود. همچنین، یافته ها حاکی از آن است که تغییرات عوامل فیبرینولیز و انعقادی قبل از تمرین مقاومتی در هر دو گروه کنترل و تمرین در پاسخ به ورزش مقاومتی حاد تقریبا مشابه میباشد؛ اما پس از سازگاری با تمرینات مقاومتی، در گروه تمرین مقاومتی افزایش عوامل فیبرینولیز و کاهش عوامل انعقادی و التهابی در پاسخ به یک جلسه ورزش مقاومتی حاد مشاهده میشود که با سطوح پالسمایی عامل فعال کننده پلاسمینوژن بافتی ، D دایمر و عامل وانویلبراند باالتر و سطوح اینترلوکین6، عامل مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن 1 و فیبرینوژن پایینتر نشان داده شده است

کلیدواژه ها:

ورزش مقاومتی با شدت بالا ، عامل فعال کننده پالسمینوژن بافتی ، عامل مهارکننده فعال کننده پالسمینوژن 1 ، اینترلوکین 6 ، کودکان چاق