سازگاری های سوخت وسازی و درونریز تمرین هوازی در مردان دارای سندرم متابولیک پیشرفته

هدف از این پژوهش، بررسی سازگاری های سوخت وسازی، هورمونی و نروتروفینی با تمرین هوازی در مردان میانسال دارای سندرم متابولیک میباشد. بدینمنظور ،30 مرد چاق میانسال دارای تعداد بالایی از شاخصهای خطر متابولیک )سن: 3/5±2/58 سال، وزن: 3/8±0/95 کیلوگرم، قد: 0/7±0/173 سانتیمتر ،شاخص توده بدن: 5/1±5/31 کیلوگرم بر مترمربع و اوج اکسیژن مصرفی: 2/4±0/20 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه( به طور تصادفی در دو گروه ورزش و کنترل تقسیم شدند و قبل و بعد از انجام هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط) سه جلسه در هفته با شدت 60 تا 50% اوج اکسیژن مصرفی( مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه های خونی ناشتا و متغیرهای غذایی در هر دو مرحله ثبت گردید. از آزمونهای تی مستقل ،ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون مرحله ای و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر برای بررسی داده ها استفاده شد .نتایج نشان داد که تمرین ورزشی علاوه بر کاهش مقدار کل شاخصهای خطر متابولیک ،امتیاز z سندرم متابولیک، وزن بدن و کورتیزول سرم و همچنین سبب افزایش حساسیت انسولینی، اوج اکسیژن مصرفی، عامل رشد عصب، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز، عامل رشدی شبهانسولین-1 و تستوسترون سرم گردیده است )05.0> P(. در طول پژوهش و براساس یافته ها، تفاوت معناداری در مقدار پروتیین، قند ،چربی و کل غذای مصرفی روزانه مشاهده نشد )05.0 P(؛ لذا میتوان گفت که تمرین هوازی در وضعیت سندرم متابولیک پیشرفته، علاوه بر بهبود وضعیت متابولیک و حساسیت انسولینی، سبب تغییر حالت سوختوسازی بدن به سوی وضعیت آنابولیک میشود .

کلیدواژه ها:

سندرم متابولیک ، تمرین هوازی ، سازگاریهای درونریز ، نروتروفین ها