تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح 1-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال

پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی را بر سطوح 1-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال بررسی کرده است. 44 زن سالم با میانگین سنی6/1±2/20 سال و شاخص توده بدنی3±8/20 کیلوگرم بر مترمربع در چهار گروه استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل( هر گروه 11 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت شش هفته وهر هفته سه جلسه اجرا شد. تمرین استقامتی شامل بلوک های ایروبیک (75-60% حداکثر ضربان قلب) و تمرین مقاومتی به صورت کار با وزنه (75-60% یک تکرار بیشینه) بود. در برنامه ترکیبی، افراد یک جلسه برنامهتمرین قدرتی و جلسه بعد، برنامه تمرین استقامتی را انجام دادند. خون گیری، 36ساعت قبل از تمرین و مجددا، 36 ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. یافته های پژوهش با استفاده از آزمون ANOVA با اندازه گیری های مکرر نشان داد که سطوح 1-sICAM در گروه مقاومتی (0001.0انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچیک از گروه ها معنادار نبود؛ اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه ترکیبی افت معناداری داشت( 0.01=P)؛ درحالیکه در سایر گروه ها بدون تغییر بود. همچنین، تغییرات بین گروهی معناداری در ارتباط با هیچ یک از متغیرها مشاهده نگردید .به نظر میرسد که تمرینات ترکیبی در مدت و شدت اعمال شده (در مقایسه با تمرینات استقامتی)، بر سطوح مولکول چسبان اثرگذاری بیشتری دارد؛ اما جهت بهبود مقاومت به انسولین، شدت برنامه تمرینی بیشتری موردنیاز میباشد. درکل، شاید بتوان گفت برای بهبود این شاخصها، اجرای همزمان تمرینات استقامتی و مقاومتی در مقابل انجام هریک بهتنهایی موثرتر است.

کلیدواژه ها:

تمرینات ترکیبی ، انسولین ، گلوکز ، مولکول چسبان سلولی