گونه شناسی مشاغل و پایگاه های درآمدی یادشده در دیوان های شعر فارسی قرن های هشتم و نهم هجری

مشاغل و پایگاه های درآمدی یکی از مولفه های تاریخ اجتماعی است که واکاوی گونه ها ، قلمرو، خاستگاه ها و ابعاد آن می تواند گوشه هایی تازه از زندگی مردم در گذشته را بنمایاند. بی توجهی نسبی منابع متعارف تاریخی به تاریخ اجتماعی زمینه ساز اقبال به دیگر منابعی است که در تقسیم اولیه در شمار منابع تاریخی قرار نمیگیرند. دیوانهای شعر را باید از جمله این منابع برشمرد. در این دیوان ها به انبوهی از مسایل و مولفه های مربوط به زندگی اجتماعی اشاره شده است. استخراج و سپس گردآوری اطلاعات درباره آنها روزنه ای است به سوی فهم متن و واقعیت اجتماعی روزگاران گذشته. این مقاله با رویکردی وصفی و با استفاده از تکنیک جست وجوی نام مشاغلو پایگاه های درآمدی در پنج دیوان شعر از شاعران پارسیسرای قرنهای هشتم و نهم ایران و دسته بندی آنها کوشیده است به این پرسش پاسخ دهد که مشاغل و پایگاه های درآمدی یادشده در این دیوانها در بستر یک مطالعه تکمیلی دیگر تا چه اندازه متاثر از آموزه های دینی بوده است. این بررسی نشان میدهد که در ایران، در روزگار بین خرابیهای حمله مغولان و آبادانی عصر صفویه، آموزه های دینی در مشاغل دین آورد شامل سه دسته مشاغل مرتبط با اجرای عبادات دینی (شامل سه شغل)، مشاغل مرتبط با اجرای احکام اجتماعی دینی (شامل سه شغل) و مشاغل مرتبط با آموزش و ترویج دین (شامل چهار شغل) و مشاغل دین پرورد شامل دو دسته مشاغل مرتبط با اجرای احکام دینی و مراسم (شامل پنج شغل) و مشاغل مرتبط با ساخت و اداره اماکن دینی (شامل سه شغل) و نیز پایگاه های درآمدی (شامل چهار شغل) نقش داشته است.

کلیدواژه ها:

مشاغل دین آورد ، مشاغل دین پرورد ، پایگاه های درآمدی ، حسن کاشی ، ابن یمین فریومدی ، شرف الدین یزدی ، نورالدین طوسی اسفراینی ، ابن حسام خوسفی