بررسی رابطه نمایش( بازیگر) و جامعه( تماشاگر) در قرون وسطی

زنده نگاه داشتن میراث تیاتری گذشته در اروپا را، با وجود این که مسیحیت خواهان توقف فعالیت های نمایشی بود و آن را عملی شیطانی می دانست، بازیگران مضحکه (کمدی های مبتذل) و نمایشگران دوره گرد که نمایش های محبوب مردمی را اجرا می کردند، به عهده داشتند. در سراسر اروپا نمایش های مضحکه و تیاتر مذهبی کلیسا سلاحی قوی برای تبلیغ مسیحیت شد. موضوع و محتوای جذاب فرهنگی، اجتماعی و مذهبی، نمایش های اخلاقی، میستری و میراکل در کنار لطیفه های نمایشی و مضح که توانست رابطه بازیگر و تماشاگر در تیاتر مذهبی قرون وسطی را به سطحی عالی و تاثیرگذار در جامعه برساند. مطالعات علمی نشان می دهد در قرون وسطی سازمان های متعددی در تولید و اجرای نمایش با حمایت کلیسا در کشورهای فرانسه، انگلستان، ایتالیا و آلمان نقش آفرینی می کردند. به زمین آمدن خداوند و آزار دادن خدای بالای صلیب تغییرات مهمی در مضامین جدیدتر، محیط نمایشی و اجراهای مذهبی ایجاد کرد. بررسی نمایش ها در چهارچوب رابطه تماشاگر بازیگر نشان می دهد که چهار عنصر اساسی نمایش قرون وسطی شامل محتوای نمایش، تماشاگر، بازیگر و فضایاجرا، تعاملی پویا و برجسته با اصول مسیحیت داشتند. در دوره ابتدایی قرون وسطی کلیسا به عنوان تالار و صحنه در اختیار نمایش های مذهبی قرار گرفت. مانند تیاتریونان و روم محراب و معبد مظهر برجسته ای از مذهب مسیحیت بود که در نقطه رکزی کلیسا قرار داشت. لذا، محراب و صلیب کلیسا در اجرای صحنه ای نمایش در نقطه مرکزی قرار داشتند. محتوای نمایش های مذهبی بازتاب دهنده مسیحیت بود. برخلاف نمایش یونان و روم، تیاترهای قرون وسطی فعالیتی جمعی بود که برای افزایش باروری و رونق در احترامگذاشتن به خدایان و الهه های گوناگون اجرا نمی شد. اشکال مختلف نمایش ابزاری آموزشی برای جامعه بود که هویت ملی ملیت های مختلف را می ساخت و آموزه های اخلاقی و اصول تثلیث را اشاعه می داد. نمایش آیینی به عنوان عمل پرستش به منظور شرکت همه تماشاگران در تجربه تیاتری به عنوان یک وظیفه مذهبی اجرا میشد. نتیجه اعتقاد به واقعی بودن داستان های نمایشی، تعامل دوسویه میان بازیگر و تماشاگر در طول اجرا بود. اگر تیاتر یونان از پرستش دیونیزوس به وجود آمد، تیاتر دوره قرون وسطی از آیین های مذهبی مسیحیت مانند عشا ربانی، ساعات نماز و جشن های عید پاک گسترش یافت. نمایش های میراکل افسانه های قدیسان را ارایه می کرد و توسط بازیگران نیمه حرفه ای اجرا می شد نمایش های قرون وسطی آینه عقاید دینی جامعه مذهبی بود و تماشاگران در پذیرش نمایش و رونق آن نقشی کلیدی بر عهده داشتند. به عبارت دیگر تماشاگر عنصر ضروری تجربه تیاتری بود زیرا نمایش مذهبی، نمایش تماشاگرمحور بود. انتظار تماشاگر قرون وسطی بر شیوه اجراها تاثیر می گذاشت. نمایش قرون وسطی را میتوان به عنوان تیاتر تماشگران عنوان کرد زیرا خواسته تماشاگر و انتظار او معیار موفقیت در شیوه اجرای داستان بود. شیوه به صحنه آمدن نمایش های نیایشی برای جامعه قرون وسطی بسیار پراهمیت بود زیرا تماشاگران که به قدر کافی با محتوای اجرا آشنا بودند، در پی آن بودند که ببیند چگونه معجزات و قدرت خداوند توسط عناصر صحنه ای نشان داده می شود. بنابراین چیدمان فضای نمایشی چه نمایش در یک کلیسای کوچک اجرا می شد یا در یک کلیسای جامع بزرگ، تحت تاثیر شیوه اجرا و تعداد تماشاگران بود.