تاثیر سرعت راه رفتن بر همآهنگی بین سگمانی در سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن

هدف: کسب دانش درباره همآهنگی بین سگمانی حین شرایط چالش برانگیز راهرفتن، میتواند نگاه ما نسبت به چگونگی سازگاری سیستم عصبی مرکزی در کنترل راه رفتن انسان را عمیق تر نماید. این امر در جامعه رو به فزونی سالمندان که در معرض زمین خوردن های متعدد حین راه رفتن هستند، اهمیت ویژه ای می یابد. لذا، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر سرعتراهرفتن بر تغییرپذیری و دینامیک فاز همآهنگی دروناندامی در سالمندان با و بدون سابقه ی زمین خوردن بود. روش بررسی: 20 سالمند با سابقه ی زمین خوردن و 12 سالمند بدون سابقه ی زمین خوردن در این مطالعه مورد شاهدی شرکت کردند. از ایشان خواسته شد که 3 تکلیف راه رفتن بر روی تردمیل شامل راه رفتن با سرعت های کند، دلخواه و تند راانجام دهند. مقادیر فاز انحراف Deviation Phases; DP و میانگین مطلق فاز نسبی Mean Absolute Relative Phase; MARP که به ترتیب بیانگر تغییرپذیری و دینامیک فاز همآهنگی درون اندامی بودند برای هر یک از این شرایط محاسبه گردید.یافته ها: نتایج نشان دادند که اثر اصلی سرعت راه رفتن بر (DP ) همآهنگی بین سگمان های لگن ران، ران ساق و ساق پا معنی دار بود. مقادیر (DP ) در راه رفتن آهسته به طور معنی داری بیشتر از راه رفتن با سرعت های دلخواه و کند بود P<0/05 همچنین اثر سرعت بر MARP همآهنگی نیز در تمامی سگمان های مذکور معنی دار بوده و مقادیر آن برایروابط بین سگمانی ساق پا و ران ساق در سرعت کند به طور قابل ملاحظه ای بیشتر از سرعت تند راه رفتن بود. P<0/05 نتیجه گیری: مطالعه ی ما نشان داد که سابقه زمین خوردن و افزایش سرعت راه رفتن، تغییرپذیری همآهنگی بین سگمانی را کاهش می دهند. به علاوه سابقه زمین خوردن و راه رفتن سریع، دینامیک همآهنگی را به سمت هم فازتر شدن سوقمی دهند که گمان می شود سازوکاری برای کاهش تلاش کنترلی توسط سیستم کنترل گر باشد.

کلیدواژه ها:

سرعت راه رفتن ، همآهنگی بین سگمانی ، سالمندی ، زمین خوردن ، فاز نسبی پیوسته