تاثیر تجویز سیستمیک انسولین بر حافظه و یادگیری فضایی موش های صحرایی نر

هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر تجویز صفاقی انسولین بر عملکرد حرکتی موش های صحرایی در ماز آبی می باشد. برای این منظور، تعداد 40 سر رت نر از نژاد آلبینو ویستار به صورت تصادفی در چهار گروه آزمایشی قرار گرفتند (هر گروه 10 سر رت). تزریق انسولین در چهار دوز (صفر، یک، شش و 12 واحد برکیلوگرم) و درطول یک هفته(روزانه یک بار) انجام شد. آموزش و آزمون حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس صورت گرفت. جهت تحلیل آماری، آزمون تحلیل واریانس مختلط بین گروهی و درون گروهی SPANOVA به کار رفت. یافته ها نشان داد که در مرحله اکتساب، اثر اصلی زمان برای مسافت طی شده و زمان تاخیر معنادار است P<0.001 همچنین، تزریق صفاقی انسولین بدون تاثیر معنادار بر سطوح گلوکز سرم در تمامی دوزها موجب کاهش مسافت طی شده P<0.001 و به صورت وابسته به دوز، باعث کاهش زمان تاخیر P=0.004 در مرحله اکتساب شد. در آزمون یادداری نیز انسولین بهصورت وابسته به دوز (یک و 12 واحد بر کیلوگرم) موجب کاهش زمان تاخیر در رسیدن به سکوی پنهان گردید. درنتیجه، تجویز محیطی انسولین دارای اثرات مرکزی بوده و می تواند موجب ارتقای عملکرد حرکتی از طریق بهبود حافظه و یادگیری فضایی شود

کلیدواژه ها:

انسولین ، عملکرد حرکتی ، یادگیری فضایی ، حافظه فضایی