بررسی نقش فرم در راستای حس تعلق به مکان در مهدهای کودک

مکان تنها یک سرپناه برای فعالیت های انسان نیست، بلکه پدیده ای است که انسان در تعامل خود با آن، بدان معنا بخشیده و به آن دلبسته می شود تا آنجا که گاه حتی خود را جزیی از آن دانسته و به وسیله ی آن بازشناخته می شود.اگر از زاویه ی نیازهای کودک به این مسیله نگریسته شود، نیاز کودک به تعامل عاطفی با مکان و احساس تعلق داشتن به آن از جمله ی مهمترین ابعاد رابطه کودک و مهدهای کودک به شمار می رود.با توجه به اهمیت شناخت حس تعلق به مکان در مهدهای کودک هدف این پژوهش بررسی نقش فرم در ایجاد این حس و در پی آن ارتقاء کیفیات مهدهای کودک می باشد.در این راستا این تحقیق بر پایه ی متون و اسناد مرتبط در این حوزه، ضمن ارایه تعاریف پدیدارشناسی مکان و حس تعلق به مکان، به بررسی ابعاد مختلف عناصر معماری داخلی به طور خاص، فرم پرداخته می شود. نتایج حاکی از آن است که حس تعلق از معیارهای اصلی ارزیابی محیط های با کیفیت است و ویژگی های کالبدی نظیر فرم و روابط اجزاء کالبدی، نقش مهم و موثری در ایجاد این حس را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، پدیدارشناسی مکان ، معماری داخلی ، فرم ، مهدکودک