حس تعلق پذیری کودک به فضا در مهد های کودک

مهدکودک را باید اولین نهاد اجتماعی آموزشی دانست که کودکان به آن قدم می گذارند. مهدکودک تأثیر زیادی در اجتماعی شدن، قانونمند شدن و مستقل بار آمدن کودکان دارد. مهد کودک در واقع امروزه به مکانی برای آموزش مهارتهای اولیه زندگی به کودکان تبدیل شده است.کودکان در این مرحله سنی میتوانند ازطریق ارتباط بصری مستقیم، با اشیا ومحیط پیرامون خود ، قادر به کشف بیشتر و بهتر محیط گردند. تاکید بر شوق انگیز بودن محیط و سامان یافتگی فضا و ایجاد شرایط لازم برای پیوند عاطفی میان کودکان در مهدکودک ، گسترش روابط اجتماعی آنان و ایجاد محیطی بانشاط، فعال و پویا و نهایتا طراحی مناسب فضا هایی که بتواند ، به نوعی حس پنجگانه کودک را تحریک کرده و او را به چالش و تفکر وادار نماید و باعث امنیت روانی و احساس دلپذیری در محیط را فراهم نماید ، از جمله وظایف یک معمار بوده و می طلبد که ، با دیدگاه جدید و حس مسئولانه تری ، نسبت به طراحی فضا های معماری مهد کودک اقدام نماید. اما آنچه نگران کننده می باشد، جدی نگرفتن رابطه کودک و محیط پیرامون آن بوده وهمچنین تفکیک ناعادلانه آندوست. امروزه مکانهایی که به این قصد (مهد کودک)، بنا شده اند، انگشت شمارند. اکثر این مکانها ساختمان هایی هستند که تغییر کاربری یافته اند و یک فضای نا منظم، تکراری، بی نظم و نهایتا ، ناهنجاری را القاء می کنند و نمی توانند حس تعلق پذیری کودک به فضا را ایجاد نمایند. در این مقاله سعی می شود ، با ایجاد راه کارها وتمهیدات لازم ، در جهت تحقق بخشیدن به این امر مهم ، قدمهای هر چند کوچکی برداشته شود.

کلیدواژه ها:

مهد کودک ، رابطه کودک ، حس تعلق پذیری ، فضای معماری ، وظیفه معمار