نقش مولفه های تکنولوژی توسعه شهری و تخریب پوشش گیاهی در تشدید روند بیابان زایی

بیابان زایی به عنوان یک معضل زیست محیطی، توسعه پایدار ملی، منطقه ای و جهانی را دچار چالش جدی نموده است. و هر کشوری بایستی به سهم خود در حل این معضل مشارکت و چاره اندیشی نماید. و این چاره اندیشی جز با یافتن شاخص اصلی موثر در بیابان زایی برای جلوگیری از گسترش روند آن در این مناطق میسر نمی باشد. منطقه جم و ریز به وسعت 192/909 کیلومتر مربع در استان بوشهر قرار گرفته است. با توجه به متغیر های مختلف موجود در منطقه مورد مطالعه از جمله توسعه شهری و افزایش جمعیت ناشی از پدیده مهاجرت، تغییر کابری اراضی وتخریب پوشش گیاهی شناسایی عوامل اصلی و شاخص های موثر که موجبات بیابانی شدن اراضی در منطقه گردیده است، از اهداف مهم و اصلی این مطالعه می باشد. در این تحقیق سعی شده با کمی کردن شاخص های دو معیار تکنولوژی توسعه شهری و پوشش گیاهی بر اساس مدل بیابان زایی IMDPA نقشه شدت بیابان زایی منطقه، با امتیازدهی هر شاخص به کمک جدول های مربوطه و میانگین هندسی آنها تهیه گردد. نتایج نشان داد که معیار پوشش گیاهی با ارزش عددی 53/2 و معیار معیار تکنولوژی توسعه شهری با ارزش عددی 72/1 به ترتیب در وضعیت شدید و متوسط بیابان زایی قرار دارند. بر مبنای نتایج بدست آمده، تجزیه و تحلیل شاخص ها نشان داد که شاخص بهره برداری از پوشش گیاهی و تراکم جاده و معدن بیشترین تاثیر را در بیابانی شدن منطقه دارند.

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، تکنولوژی توسعه شهری ، IMDPA ، منطقه جم و ریز