رابطه بین هوش هیجانی و هوش معنوی با نقش میانجی انگیزش تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین هوش هیجانی و هوش معنوی با نقش میانجی انگیزش تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران بود. روش مورد استفاده در این پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده ها توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران که در سال 97 - 1396 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل می داد و از این میان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و با استفاده از جدول مورگان، نمونه ای به اندازه 245 نفر ( 154 دانشجوی پزشکی دوره عمومی، 7 دانشجوی کارشناسی ارشد، 6 دانشجوی دکتری و دستیاری، 65 دستیار تخصصی، 11 دستیار فوق تخصصی، 2 فلوشیپ) انتخاب و پرسشنامه در اختیار آنها قرار گرفت. روش جمع آوری داده ها بر اساس سه پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی شرینگ ( 1996 )، پرسشنامه هوش معنوی کینگ ( 2009 ) و پرسشنامه استاندارد انگیزش پیشرفت تحصیلی هارتر ( 1981،1980 ) انجام گرفت. در این پژوهش به منظور سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ و ضریب پایایی ترکیبی استفاده شد که مقدار این ضریب برای هر سه پرسشنامه بالای 0.7 به دست آمد و همین طور به منظور سنجش روایی از روایی محتوا و سازه استفاده شد که نتایج بیانگر روا بودن ابزار اندازه گیری بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزارهای SPSS و Smart-Pls در دو بخش توصیفی و استنباطی ( مدلسازی معادلات ساختاری) انجام پذیرفت. یافته های پژوهش نشان داد که انگیزش تحصیلی دانشجویان در ارتباط بین هوش هیجانی و هوش معنوی نقش میانجی دارد.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، هوش معنوی ، انگیزش تحصیلی ، دانشجویان