تحلیل هزینه فایده استفاده از خودپردازهای غیر نقد در شبکه بانکداری الکترونیک ایران

در طی سال های اخیر بانک ها و موسسات مالی به سمت استفاده از فناوری های نوین برای پوشش نیازهای مردم در انجام تراکنش ها به صورت الکترونیکی و عدم مراجعه به شعب حرکت کرده اند. یکی از مهمترین این زیرساخت ها شبکه خودپرداز بانکی است که با بیش از 45 هزار خودپرداز در سطح کشور پوشش فراگیری ایجاد کرده است. هرچند که این شبکه با مشکلاتی از قبیل مشکلات کیفی، قطعی دستگاه و پول گذاری مواجه است که هزینه های سنگین پشتیبانی را به بانک ها تحمیل کرده و مهم تر از همه موجب عدم رضایت مشتریان و درنتیجه کاهش مشتریان و جذب تراکنش های بانکی توسط دیگر بانک ها خواهد شد. اضافه کردن تعدادی دستگاه خودپرداز غیرنقد به مجموعه موجود می تواند راهکاری مناسب برای کاهش این مشکلات باشد. در این مقاله وضعیت خودپردازهای یک بانک نمونه به عنوان زیرساختی جهت ارایه خدمات مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد. هدف از این بررسی تحلیل هزینه-فایده استفاده از خودپردازهای غیرنقد در شبکه بانکداری الکترونیک ایران است. در این تحلیل وضعیت تراکنش های شبکه خود پردازها از سه بعد کارکرد، مکان و زمان مورد بررسی قرارگرفته است. تحلیل صورت گرفته نشان میدهد که با توجه به تعداد تراکنش، این تعداد در ساعات اوج ترافیکی می تواند چند برابر باشد که احتمال تشکیل صف مشتریان در ساعات اوج بار را افزایش میدهد. با بررسی نوع تراکنش ها از نظر داخلی و صادرکنندگی، حدود 46 تا 48 درصد از تراکنش ها غیرنقد بوده که با قرارگیری دستگاه های خودپرداز غیرنقد در شبکه، به طور میانگین طول صف ایجاد شده به 50 درصد کاهش می یابد. این مساله باعث بهبود وضعیت کیفی، کاهش حجم پشتیبانی، افزایش سرعت خدمات و در نهایت رضایت مندی مشتریان را به دنبال دارد. در انتها با تحلیل میزان کارکرد و نوع تراکنش های پذیرندگی و داخلی، درآمد احتمالی هر خودپرداز غیرنقد با توجه به ضریب انتقال تراکنش ها از خودپردازهای پرکار بر روی خودپردازهای غیرنقد، تخمین زده شده است که به طور میانگین حدود 25 میلیون ریال در ماه است.

کلیدواژه ها:

تحلیل هزینه-فایده ، خودپردازهای غیر نقد ، بانکداری الکترونیک ، رضایتمندی مشتریان