آبگیری از تصفیه زیستی پساب

تصفیه فاضلاب بیولوژیکی مواد زیستی، نیتروژن و فسفر را از فاضلاب حذف می کند که با استفاده از زیست توده های میکروبی (لجن فعال، بیو فیلم،گرانول) از مایع در یک جداساز یا غشاء جدا شده است. آبگیری مستقیم اغلب با استفاده از فیلترهای کمربند و سانتریفیوژهای دکانتر پیش ازآنها که افزایش یابد انجام میشود و یا آن را توسط لجن معدنی آبگیری میکنند. این مقاله به بررسی کل پارامترهای اصلی آبگیری برای لجن میپردازد، تصفیه و تحکیم بهترین آبگیری برای لجنهای فعال و مستحکم مشاهده شده است. توده های متراکم بودن سلولهای تکی و مواد پلیمری خارج از سلولی حل شده یونهای چند ظرفیتی مثل یونهای کلسیم، استحکام و توانایی آبگیری توده را اصلاح میکند، درحالیکه یونهای سدیم (از جاده های نمکی، نفوذ آب دریا و صنعت) توانایی آبگیری را به علت تجزیه توده ها در رسانایی بالا کاهش میدهد. آبگیری به علت تجزیه توده به طور چشم گیری در PH بالا کاهش مییابد.. سطوح برشی بالا توده ها را از بین میبرد و آبگیری را کاهش میدهد. بنابراین مکش و اختلاط میبایست ملایم و در لوله ها بدون خم شدگی صورت پذیرد.

کلیدواژه ها:

یک پارچه سازی ، پالایش ، مقاومت ، جلبک فعال