جایگاه فطرت از منظر قرآن کریم و دلالت های تربیتی آن

فطرت در قرآن به دو معنای عام و خاص به کار رفته است. فطرت در معنای عام به معنای ایجاد و ابداع موجودات و فطرت در معنای خاص سرشتی ویژه و آفرینشی خاص انسان است که حقیقت آدمی به آن سرشته شده و جان او به آن شیوه آفریده شده است. به دلیل ویژگی ها و خصوصیاتی که خالق متعال در فطرت آدمی به ودیعه نهاده، توجه و شناخت فطرت دارای اهمیت است. هدف این مقاله آشنایی با مفهوم فطرت و ویژگی های آن، تشریح، تبیین و بررسی عوامل و موانع شکوفایی فطرت و دلالت های تربیتی مبتنی بر آن، با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی، می باشد. نتایج نشان داد که عمده ترین عوامل شکوفایی فطرت عبارت اند از تعالیم الهی انبیا، تقوا، علم و معرفت. در مقابل موانعی هم به عنوان آسیب رسانه ای شکوفایی و تعالی فطرت وجود دارد که چنین برشمرده شده است: آسیب رساننده های فردی و اجتماعی. در بخش انتهایی مقاله اصول و روش های تربیتی مبتنی بر فطرت بیان شده است.

کلیدواژه ها:

قران کریم ، فطرت ، دلالت های تربیتی