تاثیرپذیری ایرانیان از خطوط رایج در بین النهرین

در این پژوهش به دنبال آن هستیم تا به بررسی خط و نظام های نوشتاری رایج در بین النهرین بپردازیم. نگارنده به دنبال این است تا مشخص کند خطی که امروزه ایرانیان استفاده می کنند، اساسا از کجا آمده و چه ریشه و تاریخجه ای می توان برای آن تصور کرد.ایرانیان در سده های نخستین اسلامی به خط های مانوی و پهلوی می نوشتند. در همین حال ایرانیان مسلمان نظیر یزید فارسی تلاش کردند شیوه نوشتن قرآن را که به خط نبظی بود و ابهامات زیادی داشت، بهبود بخشند. در خط سریانی یا کوفی از حروف بدون نقطه استفاده می شد ومصوت های کوتاه و برخی مصوت های بلند مانند ا نوشته نمی شد. از آن رو که قرآن به زبان عربی بود، عرب ها در خواندن آن مشکلی نداشتند، ولی ایرانیان نمی توانستند آن را بخوانند. اساس الفبای فارس با الفبای خط عربی یکی است، اما الفبای فارسی دارای ویژگی هایی است که آن را از خطوط عربی متمایز می سازد. چهار حرف چ، پ، گ، ژ مختص الفبای فارسی هستند چرا که واج های مشابه آنها در عربی استاندارد وجود ندارد. علاوه بر این شکل بعضی از نویسه های خط فارسی با نویسه عربی آنها تفاوت می کند. درالفبای فارسی و عربی بعضی مصوت ها معمولا نوشته نمی شوند که این مسیله ممکن است موجب بروز ابهاماتی در فهم کلمه یا جمله شود. برای اکثر این مصوت ها علایمی اختیاری بهاین الفبا اضافه می شود. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی بوده و شیوه گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای است. کاربرد عمده این پژوهش برای افرادی است که قصد دارند با تاریخچه خط درایران ومنطقه بین النهرین آشنایی داشته باشند؛ همچنین این پژوهش به مدرسین آموزش فارسی به عرب زبان ها کمک خواهد کرد تا بتوانند با نقاط مشترکی که بین این دو نوشتار در می یابند، به آموزش خط و درست نویسی کلمات فارسی اقدام کنند.

کلیدواژه ها:

الفبا ، خط فارسی ، نوشتار ، تحول خط