مدل سازی ساختاری امید به زندگی بر اساس استرس ادراک شده و سبک زندگی با میانجیگری خودمراقبتی در بیماران دیابت نوع II

پژوهش حاضر با هدف مدل سازی ساختاری امید به زندگی بر اساس استرس ادرا ک شده و سبک زندگی با میانجیگریخو دمراقبتی در بیماران دیابتی نوع II می باشد. روش پژوهش از نوع همبستگی با روی آورد مدل یابی ساختاری بود. نمونه ایی بهحجم 120 نفر از اعضای انجمن دیابت شهرستان بابل به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و به مقیاس توان خود مراقبتی،پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر، پرسشنامه استرس ادراک شده و مقیاس سبک زندگی پاسخ دادند. یافته های پژوهش نشانداد که بین استرس ادراک شده با سبک زندگی رابطه منفی؛ بین استرس ادراک شده و امید به زندگی رابطه منفی؛ بین امیدبه زندگی و توان خود مراقبتی رابطه مثبت؛ بین سبک زندگی و امید به زندگی رابطه مثبت وجود دارد. همچنین نتایج نشاندادند که بین استرس ادراک شده و امید به زندگی با میانجیگری خودمراقبتی رابطه منفی؛ و بین سبک زندگی و امید بهزندگی با میانجیگری خودمراقبتی رابطه مثبت وجود دارد. تحلیل عاملی مدل؛ براز ندگی مدل را مورد تایید قرار داد و نتایجحاکی از تاثیر خود مراقبتی در رابطه بین امید به زندگی با استرس ادراک شده و با سبک زندگی در بیماران دیابت نوع II بود.

کلیدواژه ها:

امید به زندگی ، استرس ادراک شده ، خودکارامدی ، خود مراقبتی ، دبابت نوع II