معماری سینماگرا، نمادی از رسانه

اندیشیدن درباره مفهوم فضا، مقوله ای است که از زمانهای دور ذهن بشر را با خود درگیر ساخته است تا به امروز که بر وسعت آن تا حدودی فایق آمده است؛ هرچند که هنوز فیزیکدانان در تکاپوی به اثبات رساندن فرضیات و نظریات خود بسر می برند. پژوهش حاضر با بکارگیری رویکردی با عنوان فضا- زمان به عنوان اصلی چهار بعدی که علم فیزیک بدان پرداخته است، و توضیح کوتاهی راجع به آن در جهت شناخت موضوع، بر آن است معماری و سینما را به عنوان دو هنر بسیار نزدیک به یکدیگر برگزیند و آنها را چنان با یکدیگر تلفیق کند که با نمایاندن ابعاد جدیدی از هنر، ماحصل بحث ،روشی برای پدید آمدن ساختمانهایی باشد که حرفی برای گفتن دارند و به انتقال بهتر مفاهیم از طریق معماری به عنوان رسانه میپردازند. بناهایی که نه تنها سرپناهند، بلکه ذهن و اندیشه کاربران را نیز به خود مشغول می دارند و قابلیت عمل کردن به عنوان پیامرسان را نیز دارا میباشند. از اینرو پس از بررسی متونی که پیش از این به نوعی دیگر در این باره بحث نموده بودند و معدودی از نمونه های موردی که به خوبی با بکار بردن خواسته یا ناخواسته این رویکرد توسط معمارانشان همواره برسر زبانها باقی مانده اند، تلاش نموده است به ارایه راهکارهایی بپردازد. نوع مقاله توصیفی تحلیلی میباشد و در روند پژوهش از منابع کتابخانهای استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری ، سینما ، فضا ، رسانه ، زمان ، نظریه نسبیت