بررسی مولفه های موثر در ارزیابی درجه انعطاف پذیری واحد مسکونی

خانه انعطاف پذیر علاوه بر آن که امکان انتخاب تنوع زیستی در درون محیط مسکونی را افزایش میدهد، رضایتمندی ساکنین و مطلوبیت واحد مسکونی را به دنبال دارد. هنگامی که با انعطاف پذیری فضای مسکونی درصدد پاسخ به نیاز ساکنین بر می آییم، فضای داخلی یک ساخت ثابت، با ویژگیهای خاصش( ویژگیهای ساختاری و کالبدی ساختمان) در اختیار مردم قرار خواهد گرفت. هنگامی که ساکنین در مورد قرارگیری و چیدمان انواع مختلف فضاهای واحد مسکونی براساس نیاز و شیوه های زندگی خود، تصمیم گیری میکنند، تفاوت میان قرارگیری مولفه های ثابت و متغیر پیکربندی ساختمان اهمیت پیدا میکند. در اکثر موارد مولفه های ثابت موجود در واحد مسکونی را نمیتوان تغییر داد یا در صورت تغییر نیاز به کارهای ساختمانی ویژه دارند و از لحاظ اقتصادی و عمر مفید ساختمان مقرون به صرفه نمیباشد در نتیجه سبب ایجاد محدودیت میشوند. بدین جهت در طراحی انعطاف پذیر واحد مسکونی با طراحی پیچیده ای مواجه میشویم. بدین ترتیب نیازمند آنیم که در یک تقسیم بندی کلی اجزا و عناصر ساختمان را متشکل از مولفه های ثابت و متغیر بدانیم. تعیین جایگاه هر مولفه ثابت بسیار با اهمیت میباشد و نقش تعیین کنندهای در ارزیابی درجه انعطاف پذیری دارد. این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی با هدف ارزیابی درجه انعطاف پذیری داخلی واحدهای مسکونی، ابتدا با استفاده از اسناد و مطالعات کتابخانه ای به بازتعریفی از معیارهای تعریف کننده کیفیت فضایی مسکن منعطف پرداخته شده است تا چارچوبی نظری بر اساس شکل گیری و جانمایی مولفه های ثابت و متغیر در بنا در جهت ارزیابی درجه انعطاف پذیری به دست آید. نتایج مقاله شناسایی بهترین ترکیب از پارامترهای ثابت و متغیر برگرفته از پیکربندی اجزای ساختمان، در راستای رهنمودهای بیشتر در طراحی مسکن انعطاف پذیر است.

کلیدواژه ها:

طراحی انعطاف پذیر ، واحد مسکونی ، ارزیابی ، کیفیت فضایی ، مولفه های ثابت و متغیر