تحقق حس دلبستگی به مکان در فضاهای درمانی با رویکرد زمینه گرا نمونه موردی ( طراحی بیمارستان عمومی)

آنچه در تعبیر فضا به یک مکان ،نقش تعیین کننده ای در ایجاد احساس و یا ازآن مکان خواهدداشت تجربه فرد می باشد ، در نتیجه در این پژوهش دربررسی مراکز درمانی مورد بحث ما ایجاد حسی فرا تر و عمیق تر از حس یک مکان در تجربه ذهنی بیمار به کمک طراحی اهمیت ویژه ای دارد .بدین روی از اهداف اصلی این پژوهش می توان به بررسی و تحلیل مولفه های تاثیر گذاردر ایجاد حس تعلق به مکان در مراکز درمانی و میزان ارتباط این مولفه ها با تجربه بیمار اشاره کرد.با استناد بر اهداف ذکر شده در این پژوهش، باکمک گرفتن از اسناد کتابخانه ای و تدوین نظام نظری پژوهش و همچنین با استفاده از روش پژوهش کیفی و انجام مصاحبه بیماران و مراجعین و توزیع پرسشنامه اقدام به جمع آوری اطلاعات بر اساس تجربه بیماران نموده وبرای تحلیل اطلاعات از روش کدگذاری و مقیاس لیکرت مورد استفاده قرارگردیده است . بر اساس تحلیل این داده ها به این نتیجه می رسیم که حس تعلق درمراکز درمانی براساس تجربه بیماران در درجه اول به عوامل کالبدی، سپس به عوامل احساسی و درنهایت به عوامل اجتماعی بستگی خواهد داشت در حالی که این حس در مورد بیمارانی که تجربه حضور نداشته اند توسط عوامل کالبدی واجتماعی بستگی دارد و به نوعی عوامل احساسی حذف خواهند شد .

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، مراکز درمانی ، زمینه ، زمینه گرایی ، تجربه ، حس دلبستگی