مقدمه ای بر هویت معماری در ایران

درک و بیان مفهوم هویت معماری به زبانی ساده و قابل درک و فهم برای عموم مردم از جمله سازندگان، مهندسین غیر معمار، دانشجویان، معماران صرفا آرتیست و تصمیم گیرندگان امور ساختمانی که ممکن است درک بالایی از مسایل فرهنگی و اجتماعی نداشته باشند، هدف این مقاله است. در این مقاله سعی شده با بیان مثالها و موارد ملموس و گاهی دور از یکدیگر ولی همه گیر و عامه فهم به یک درک مشترک (بدون ادعا و نیاز به اثبات این مقوله) از موضوع هویت در معماری پرداخته شود. مولف معتقد است هویت یک مقوله ثابت و غیر قابل تغییر در طی زمان نبوده و با تغییر انسان و جامعه به مرور زمان تغییر می یابد و یک موضوع پویا است (معماری صفوی نمی تواند امروز عین به عین و نعل به نعل مورد استفاده قرار گیرد چرا که ذایقه انسان امروز با انسان عهد صفوی متفاوت می باشد). داشتن نگاه ایستا و عدم پذیرش تغییر انسان و جامعه باعث عدم پذیرش، رویگردانی مردم (بعنوان مالک ساختمان) و مهندسان معمار از این مقوله می شود. ولی در صورتیکه با اطلاع رسانی دقیق، عمیق و همه گیر به این موضوع پرداخته شده و به صورتی منصفانه و عادلانه به مقوله هویت پرداخته و در ارزیابی مسابقات این سهم بصورت واقعی و نه شعاری و منصفانه مورد استفاده قرار گیرد می تواند باعث ایجاد رویکردی نوین و در عین حال ملی به معماری شده و به یک سند ملی و قابل استفاده و پذیرش برای همگان در آستانه نوزایش تمدن اسلامی ایرانی سال 1400 دست یافت. سندی که بدون دخالت متنفذین و قدرتمندان و تنها بر اساس جمهور مهندسین و رای اکثریت جامعه مهندسی معماری کشور نه تنها بعنوان یک برگ نوشته بلکه بعنوان سندی در قلب و مغز هر مهندس ایرانی به عنوان منبعی برای طراحی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری ، ایران