نمود عناصر معماری سنتی در طراحی معاصر

نیاز گسترده و روزافزون جامعه به ساختمان و مسکن، ضرورت استفاده از سیستم های ساختمانی و مصالح جدید را که سرعت ساخت را افزایش می دهند را بیش ازپیش مطرح ساخته است، اما این افزایش سرعت در ساخت علاوه بر اینکه باید افزایش ارتقا کیفیت ساخت، افزایش عمر مفید ساختمان و افزایش مقاومت در برابر زلزله را به همراه داشته باشد، باید به گونه ای بازنگری شود که با معماری ایران و شرایط اقلیمی آن و هویت فرهنگی، اجتماعی، تاریخی مردمش تا حد امکان تطابق داشته باشد تا درنهایت شهر بی هویت را به ارمغان نیاورد. نما در معماری امروز تنها به عنوان پوشش نهایی مطرح بوده و نمایشی از هویت نیست درصورتی که نمای ساختمان به عنوان یکی از پارامترهای تاثیرگذار بر هویت شهری است و به کارگیری عناصر معماری ستی در آن می تواند یکی از عوامل همسوسازی سیستم های نوین ساختمانی با هویت ایرانی باشد و چون معمار در مقایسه با سایر هنرمندان وابستگی بیشتری به سیستم های ساختمانی و مصالح دارد، می بایست میان اطلاعات و امکانات فنی و خلاقیت های خود در حرکت باشد تا آن دو را با یکدیگر بیامیزد. یکی از عناصر معماری سنتی ایرانی که دیگر در ساختمان های معاصر نمودی ندارد و معمار می تواند با به روزرسانی و سازگار کردن آن با سیستم های نوین ساختمانی از آن بهره گیرد، پنجره ارسی است. ترکیبی هنرمندانه از سه عامل هندسه، نور و رنگ که سبب تاثیراتی در زمینه های فیزیولوژیکی و روان شناختی انسان است. در این مقاله با بررسی ویژگی های کالبدی پنجره ارسی و بیان مفاهیم وجودی آن در گذشته، به روش توصیفی، تاریخی، کمی و کیفی و گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای سعی بر آن است تا با به کارگیری راهکاری مناسب به باز زنده سازی این عنصر و بازگرداندن هویت ازدست رفته آن پرداخت شود تا بتوان کیفیت ها و ویژگی های آن را به زندگی شهری معاصر هدیه کرد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، هویت ایرانی ، پنجره ارسی ، نور و رنگ