رابطه استرس و فرسودگی ورزشی بازیکنان با توجه به نقش میانجی حمایت اجتماعی مربیان تیم های ملی سپک تاکرا و فوتوالی

پژوهش حاضر با هدف ارایه مدل استرس و فرسودگی ورزشی با توجه به نقش میانجی حمایت اجتماعی مربیان تیم های ملی سپک تاکرا و فوتوالی انجام گردید. روش این پژوهش توصیفی– همبستگی بود که به روش پیمایشی انجام شد. جامعه آماری این تحقیق کلیه بازیکنان تیم های ملی سپک تاکرا و فوتوالی به تعداد 70 نفر بودند که نمونه آماری بدلیل محدود بودن تعداد جامعه آماری تحقیق، بصورت تمام شمار بود. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های استاندارد استاندارد استرس (لاویبوند، 1995)، فرسودگی ورزشی (رادک و اسمیت، 2001 ) و حمایت اجتماعی (پلیتر، 2008 ) استفاده شد. پس از تایید روایی صوری پرسشنامه ها توسط متخصصین، پایایی سوالات از طریق روش آماری آلفای کرونباخ مورد بررسی قرار گرفت. این ضریب برای پرسشنامه های استرس 0/89، فرسودگی ورزشی 0/83 و حمایت اجتماعی 0/84 برآورد گردید. برای تجزیه و تحلیل یافته های این تحقیق از آزمون معادلات ساختاری استفاده گردیده است. نتایج مدل های پژوهش نشان داد که ضریب مسیر استرس بر فرسودگی در بازیکنان سپک تاکرا و فوتوالی برابر با 0/76 می باشد که نقش میانجی گری حمایت اجتماعی مربیان در بازیکنان سپک تاکرا و فوتوالی تاثیر معناداری ندارد.

کلیدواژه ها:

استرس ، فرسودگی ورزشی ، حمایت اجتماعی