مطالعه ی تاثیر هنر محیطی در ایجاد خاطره ی جمعی در شهر تهران با تکیه بر نقد محیط زیستی

رابطه ی دو سویه ی انسان و فضای شهری امری است، انکارناپذیر. همانگونه که انسان محیط شهری را می سازد، این محیط نیز به نوبه ی خود با تاثیر بر انسان، در جهان بودگی او را تعریف می کند. محیط در هم تنیده و پرآشوب فضای شهری معاصر، با تحت تاثیر قرار دادن شهروندان، چنان آنان را در بایدها و نبایدهای خویش غرقه می کند، که به تدریج و با گذر زمان خلق و خویی مشابه خود، به آنان القا می کند. با این حال حضور و ورود گوشه ای از طبیعت در قالب هنر محیطی به فضای بتونی و جان سخت شهری می تواند اندکی از شدت و حدت تاثیرات سازه های بتونی شهرها کاسته و شهروندان را به فضایی وارد کند که با در آغوش گرفتن گوشه هایی از طبیعت فطری آدمی، و غرقه ساختنش در دل خاطره ها و نوستالژی های گذشته، او را از هرج و مرج های دنیای معاصر رهایی بخشد. تحقیق پیش رو با تکیه بر نقد محیط زیستی به جستجوی نشانه هایی از این خاطره سازی در منظر شهری تهران بزرگ می پردازد، نشانه هایی که هر یک به نوبه ی خود در تلطیف فضای شهری پایتخت موثر هستند.

کلیدواژه ها:

تهران ، منظر شهری ، خاطره ، هنر محیط زیستی ، نقد محیط زیستی