اندازه گیری سفتی غیرفعال در مفصل آرنج جهت ارزیابی بیماری پارکینسون

سفتی یکی از نشانه های بالینی مربوط به بیماری های مختلفی می باشد، بنابراین بخش جدایی ناپذیری از تشخیص بالینی و ارزیابی درمانی را تشکیل می دهد. درک بهتر مشخصات بیومکانیکی سفتی دارای اهمیت علمی و بالینی است. اندازه گیری سفتی در عضلات بدن یکی از روش های تشخیص برای میزان پیشرفت بیماری است که از عوارض عمده آنها سفت شدن عضلات است. بخشی از این سفتی تحت تاثیر عملکرد فعال ماهیچه بوده و بخشی نیز متاثر از تغییر خواص مکانیکی بافت ها می باشد. بیماری پارکینسون یک ناهنجاری پیشرونده نورولوژیک است که در اثر از بین رفتن سلول های مغزی به وجود می آید، این بیماری از جمله بیماری هایی است که موجب سفتی اندام ها می شود، سفتی عضلات یکی از اصلی ترین مشخصه های بیماری در تشخیص و تعیین پیشرفت سطح بیماری مورد استفاده قرار می گیرد. درحال حاضر برای ارزیابی پیشرفت بیماری پارکینسون از معیار کیفی موسوم (updrs) بهره گرفته می شود که دارای شاخص های کیفی برای سنجش شدت هریک از عوارض بیماری می باشد که میزان سفتی را به صورت رتبه ای از صفر تا 4 طبقه بندی می کند. در این روش پزشک با انجام حرکت غیرفعال بر روی مفاصل اندام فوقانی، میزان سفتی در اندام بیمار را می سنجد، از آنجا که سنجش به صورت کیفی بوده و بستگی به مهارت معاینه گر دارد. در نتیجه دارای عدم دقت و صحت کافی می باشد، بنابراین استفاده از روشی کمی و غیروابسته به مهارت معاینه گر در سنجش سفتی ضرورت دارد.

کلیدواژه ها:

اندازه گیری کمی ، سفتی ، بیماری پارکینسون