تبیین مولفه های طراحی و ساخت فضاهای سبز شهری با رویکرد معماری پایدار (مطالعه موردی: شهر ارومیه)

طراحی فضاهای سبز شهری عمدتا توسط مهندسان معمار صورت می پذیرد و اصولا جانمایی و مکانیابی مناسب انواع فضاهای سبز شهری نیز می بایست توسط طراحان شهری در حین تهیه انواع طرح های توسعه شهری انجام بگیرد. در طراحی فضاهای سبز شهری علاوه بر پارامترهای استانداردها و ضوابط و مقررات طراحی، می بایست به منظور پایدارسازی آنها حتما به مسایل جمعیتی و اجتماعی و فرهنگی نیز توجه کافی مبذول داشت، زیرا مکانی که مورد اقبال و استقبال مردم قرار نگیرد، قطعا ناپایدار بوده و به مرور متروکه خواهد شد. در این مقاله از دیدگاه معماری پایدار به موضوع طراحی فضاهای سبز شهری پرداخته شده است. با توجه به بررسی های میدانی انجام شده و همچنین نتایج به دست آمده از روش AHP و نیز تحلیل ها انجام شده در رتبه بندی اصول طراحی فضاهای سبز شهری بر اساس معماری پایدار، پایداری اجتماعی با وزن 0.473 پایداری محیط زیست به وزن 0.23 و پایداری اقتصادی با وزن 0.204 به ترتیب مهم ترین اصول معماری پایدار در فضاهای سبز شهری می باشند که نشاندهنده ضرورت اتخاذ تدابیر لازمه در جهت رعایت الزامات معماری پایدار در طراحی ساخت فضاهای سبز شهری در جهت مقابله با انواع بحران های شهرنشینی می باشد. مهم ترین نتیجه ای که از مطالعات حاضر قابل ارایه می باشد این است که در طراحی پارک ها و فضاهای سبز شهری توجه به نیازها و توقعات و انتظارات اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی استفاده کنندگان بسیار مهمتر از نیازهای اکولوژیبک و فیزیکی مردم شهرها می باشد و طراحان و مهندسان معمار می بایست در طراحی این فضاها در هر شهر و منطقه ای این مسیله را از ابعاد گوناگون مطالعه نموده و در طرح های شان لحاظ نمایند تا نهایتا طرح موفق تر و پایدارتری ارایه دهند.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، معماری پایدار ، مسایل اجتماعی ، تصمیم گیری چند معیاره