بررسی حدود تادیب کودک در فقه و قانون از دیدگاه حقوقی و روان شناختی

ازجمله مسایل حساس و مهم تربیتی که خانواده ها با آن درگیر هستند، چگونگی برخورد با اعمال و رفتارهای ناروای کودکان است. نحوه رفتار بزرگ سالان تاثیر عمیقی بر شخصیت کودکان و عادات کسب شده به واسطه آن ها دارد. تادیب و تنبیه کودکان به منزله جزیی از سیاست جنایی، به عنوان حقی برای اولیاء به رسمیت شناخته شده است و قوانین مصوبی آن را تایید کرده است. بااین وجود محدودیت هایی از قبیل رعایت حد متعارف و مصلحت شرط اجرای این حق برشمرده شده که تاثیر بسیار مهمی در تعدیل آن و حمایت از کودکان دارد. بااین وجود معمولا تنبیه بدنی از دیدگاه روانشناسان جایز برشمرده نمی شود. تنبیه بدنی منجر به وارد شدن اثرت مخرب کوتاه مدت و بلندمدت بر جسم و روح کودک شده و عوارض نامطلوبی را به همراه دارد. پژوهش ها حکایت از این موضوع دارد که مادران خانه دار و برخوردار از سطح تحصیلات پایین، بیشتر رویکرد تنبیه بدنی را مورداستفاده قرار می دهند و مشکلات رفتاری همچون پرخاشگری عملی و کلامی، انزوا و عدم مشارکت در کودکانی که به واسطه والدین تنبیه می شوند، نسبت به آن هایی که تنبیه نمی شوند، بیشتر بروز می کند. براین اساس، آموزش اثرات مخرب تنبیه بدنی بر جسم و روح کودک به والدین و نیز آموزش روش های تربیتی مثبت به آن ها می تواند در کاهش بکارگیری تنبیه بدنی تحت عنوان یک روش تربیتی و تادیبی موثر واقع گردد.

کلیدواژه ها:

تنبیه بدنی ، حقوق کودک ، حد متعارف تادیب و تربیت ، کودک ، والدین