اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر افزایش تاب آوری و کاهش سطح اعتیاد پذیری به مواد (محرک و روان گردان)

زمینه و هدف : در دهه های اخیر شیوع اعتیاد در جمعیت جهان رو به فزونی بوده است. این فزونی در جمعیت جوان که بیشترین گرفتاران دام اعتیاد را تشکیل می دهند، بیشتر و چشمگیرتر بوده است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر افزایش تاب آوری و کاهش سطح اعتیاد پذیری به مواد (محرک و روان گردان) انجام شد. روش : جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد واحد مشهد بودند که در نیم سال دوم سال تحصیلی 1395-96 به تحصیل مشغول بودند. جهت تعیین نمونه آماری، آزمون سطح اعتیاد پذیری و تاب آوری بر روی افراد به اجرا آمد و بعد از بررسی نتایج آزمون کسانی که در حداقل 2 خرده مقیاس آزمون اعتیادپذیری نمره بالاتر از معیار به دست آوردند، انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های اعتیاد پذیری کریک و مک اندرو (1965) که در سال 1379 توسط کردمیرزا برای جامعه ایرانی هنجاریابی شده بود و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. یافتهها : نتایج نشان داد که آموزش رواندرمانی مثبت نگر بر افزایش تاب آوری و کاهش سطح اعتیاد پذیری دانشجویان در معرض سوء استفاده مواد تاثیر آماری معناداری داشته است. نتیجه گیری : آموزش رویکرد روانشناسی مثبت نگر می توان پیشگیری و مداخلات لازم را در زمینه درمان اعتیاد به کار گرفت.

کلیدواژه ها:

رواندرمانی مثبت نگر ، اعتیاد پذیری ، تاب آوری