اثربخشی درمان PECS در افزایش ارتباط کلامی و غیرکلامی کودکان مبتلا به اوتیسم شهر کرمانشاه

هدف از انجام این پژوهش اثربخشی درمان PECS در افزایش ارتباط کلامی و غیر کلامی کودکان مبتلا به اوتیسم در شهر کرمانشاه بوده است. پژوهش حاضر به لحاظ روش جز پژوهش های آزمایشی با یک گروه آزمایشی و یک گروه گواه است. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه ی دانش اموزان مبتلا به طیف اوتیسم در شهر کرمانشاه بودند که در مرکز اختلالات مشغول به تحصیل می باشند و تعداد آنها (40) نفر بدست آمد. تعداد نمونه های مورد بررسی در این پژوهش (24) نفر می باشد که به صورت تصادفی ساده از بین جامعه ی مورد نظر انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (12 نفر تحت درمان پکس و 12 نفر در گروه کنترل) جایگزین شدند. با استفاده از پرسش نامه گارز -2 که ابزاری پایا برای تشخیص و غربال طیف اوتیسم است میزان ارتباط کلامی و غیر کلامی کودکان مبتلا به اوتیسم مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس و به وسیله نرم افزار SPSS ویرایش 22 تجزیه و تحلیل شدند. مقایسه میانگین انحراف معیار در دو مرحله پیش و پس آزمون و نیز تحلیل داده ها نشان داد که درمان PECS تاثیر معناداری در افزایش ارتباط کلامی و غیر کلامی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم دارند، که می توان نتیجه گرفت درمان پکس روش موثری در افزایش ارتباط کلامی و غیر کلامی کودکان مبتلا به اوتیسم است.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، درمان پکس ، ارتباط کلامی ، ارتباط غیر کلامی