افزایش قابلیت اطمینان و کاهش تاخیر در شبکه های تحمل پذیر تاخیر با الگوریتم های مسیر یابی Stochastic

شبکه های تحمل پذیر تاخیر نوعی از شبکه های بی سیم هستند که اتصال دایمی بین گره ها به علت تراکم کم و پراکندگی آن ها وجود ندارد. در شبکه های سنتی موجود فرض بر اینست که بین هر جفت که سه مبدا و مقصد مسیری انتها به انتها وجود دارد. هر صدایی که این فرض را بر هم زند به عنوان کاربردی برای شبکه های تحمل پذیر تاخیر در نظر گرفته می شود . برای مقابله با این وضعیت گره ها از رویکرد ذخیره، حمل و انتقال استفاده می کنند. به این معنی که هر گره بسته دریافت شده را در حافظه خود نگهداری می کند تا در فرصت زمانی مناسب تر کینه ای که نقش مفیدی در رسیدن بسته به مقصد داشته باشد را بیابد. تحقیقات زیادی برای غلبه بر مسایل چالش برانگیز مسیریابی در DTN ها انجام شده است و الگوریتم های مسیری یابی متفاوتی مطرح شده اند. این الگوریتم ها را می توان به دو دسته الگوریتم های مسیریابی تصادفی و قطعی تقسیم کرد . در این مقاله به بررسی یک نمونه از الگوریتم های مسیریابی تصادفی در شبکه های تحمل پذیر تاخیر و روش هر یک در مدیریت حافظه گره ها و بافر بر اساس معیارهایی همچون در صد تحویل بسته، تعداد بسته های افتاده از بافر، تاخیر و .... پرداخته ایم. این الگوریتم ها با الهام از الگوریتم های Stochastic در حوزه احتمالات و مسیربابی در نظر گرفته شده و روش جدید در مقایسه با روش های گذشته کارایی بهتری داشته و علاوه بر افزایش کارایی شبکه افزایش قابلیت اطمینان و کاهش تاخیر را نیز به دنبال داشته است.

کلیدواژه ها:

قابلیت اطمینان ، تاخیر ، شبکه های تحمل پذیر تاخیر ، DTN ، الگوریتم های مسیر یابی ، Stochastic