تبیین نقش هوشمند سازی شهری در تحقق حکمروایی بهینه: مورد شهر تهران

یکی از اصلی ترین موانع فراروی مدیریت شهری به خصوص در کلان شهرها، چندپارگی مدیریت شهری در عرصه سیاست گذاری، تصمیم سازی، برنامه ریزی، هدایت و نظارت است مساله ای که امروزه بیشتر در حوزه مدیریت شهری کشورهای در حال توسعه، از جمله ایران به چشم می خورد، تعدد مراجع و نهادهای مختلف مسیول با تاثیرپذیر از قوانین موجود است این قوانین، با ساختار و چارچوب کاری که بدون توجه به سایر نهادها برای خود تعریف می کنند، ضمن ایجاد ناهماهنگی در سیستم مدیریت شهری، مشکلات مختلفی را ایجاد می کند که با تشدید مسایل موجود در شهر، در نهایت باعث نارضایتی عمومی می شوند. در چنین شرایطی، تقریبا کمتری کسی از جامعه مدیران و صاحبنظران شهری باید بر مفید و مطلوب بودن تحقق حکمروایی شهری تردید نماید. از سویی دیگر، حرکت به سمت هوشمندسازی شهری به یک موضوع روز تبدیل شده که به شکل های گوناگون طرح می شود. اما مساله اصلی ان است که آیا می توان از دریچه هوشمندسازی شهری، راهی به بروز و ظهور حکمورایی مطلوب و شایسته شهری در تهران بعنوان تلگوی شهرنشینی ایران یافت مطالعات اسنادی و میدانی پرسشنامه با تحلیل های نرم افزاری SPSS حاکی از ان است که توسط فعالیت ها در فضای مجازی می تواند به تحقق مولفه ها و ابعاد حکمروایی بهینه شهری بیانجامد.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، حکمروایی بهینه ، تهران