نقد عرفانی واژه انسان و انسان گرایی در مثنوی

یکی از اصلیترین آموزه های مثنوی معنوی اثر گرانقدر مولانا، برای شناخت هویت انسان است. مثنوی مولوی، تنها یک اثر ماندگار و خواندنی و ماندنی چون دیگر آثار عرفانی یا دواوین شعری و حکمی نیست؛ بلکه محور زندگی و آیینه تمامنمای حیات بشری است که از دیدگاه او انسان حامل اندیشه الهی و مقام خلیقه ایی دارد. از جمله مباحثی که در جای جای مثنوی مولانا جلب نظر میکند توجه ویژه او به جایگاه انسان است از نگاه مولانا که با تکیه بر آموزه های دینی و تجربه های عرفانی به نوآوری هایی در باب شناخت انسان دست زده است این است که انسان دارای جایگاه رفیعی است که هنوز هرگز تازگی و مقبولیت خود را از دست نمیدهد. هدف پژوهش حاضر با روش تحلیلی – توصیفی به بررسی اشعاری از مثنوی پرداخته است، نشان دادن دیدگاه های علمی مولانا به موضوع انسان و مسایل انسان شناسی است. برآیند این تحقیق نشان میدهد که بینش ایجابی و مثبت شاعر نسبت به انسان در جایگاه والاترین موجود هستی مهمترین رویکرد در قسمت برجستهای از اشعار مولانا بوده است.

کلیدواژه ها:

انسان ، هویت انسانی ، عرفان ، مولوی ، مثنوی