مرگاندیشی در بستر اجتماع با تکیه بر چهار داستان زنده به گور، تاریکخانه، س.گ.ل.ل و بوف کور

مرگ اندیشی یکی از برجسته ترین مفاهیم در داستانهای زنده به گور، تاریکخانه س.گ.ل.ل و بوف کور است. در این مقاله، تلاش شده است، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، مفهوم مرگاندیشی منحصرا در متن داستانها تبیین و پاسخ مناسبی به این پرسش داده شود که مرگاندیشی شخصیتهای داستان ناشی از چیست نتیجه این پژوهش نشان میدهد که شخصیتهای مرگ اندیش به طور مطلق خواهان مرگ نبوده اند بلکه شرایط جامعه و ناهنجاریهای اخلاقی به گونه ای بوده است که بالاجبار در این مسیر قرار گرفته و مرگ را تنها راه رهایی و مبارزه با شرایط موجود یافته اند؛ شباهت شخصیتهای مرگ اندیش هر چهار داستان و در نهایت، ختم شدن هر چهارداستان به مرگ، بیانگر یک سیر منطقی و علت و معلولی است که نشان میدهد در یک جامعه فاسد که اکثرا راه انحراف را در پیش گرفته اند، اقلیتی که نمیتوانند همرنگ جماعت شوند گرچه ممکن است برای مدتی بتوانند راه انزوا را در پیش بگیرند ولی در نهایت یا می میرند، یا میکشند یا کشته میشوند؛ لذا، در این جوامع، مرگ، تنها فریادی است که میتوان علیه نابهنجاریها و کجرویها سرداد.

کلیدواژه ها:

یاس اجتماعی ، مرگ اندیشی ، زنده به گور ، تاریکخانه ، س.گ.ل.ل ، بوف کور