بررسی اسلوب های مفهومی و ساختاری قرآن کریم در شاهنامه ی فردوسی (مطالعه ی موردی مقدمه ی شاهنامه)

غنای فرهنگی و ادبی آثار ناموران و سخنوران ما از پرتو موانست و مجالست با قرآن کریم اعتلا یافته است. به طوریکه در پارهای موارد افزون بر بهره گیری از مفاهیم و مضامین قرآنی، به لحاظ ساختار ظاهر و برون متن نیز از آن وام گرفته است. نوشتار حاضر در پی آن است که با روش تحلیلی- توصیفی، به تبیین و تشریح گونه های مختلف اسلوب های قرآنی در مقدمه ی شاهنامه ی حکیم فردوسی بپردازد و به میزان تاثیرگذاری قرآن کریم بر روساخت و ژرف ساخت آن دست یابد. اثرپذیری حکیم فردوسی از قرآن کریم، ابعاد گوناگونی دارد. در مقاله ی حاضر، ابتدا به جلوه های تاثیر مفاهیم آیات آسمانی به عنوان عنصر درونمتنی و سپس به بررسی ساختار و فرم ابیات به لحاظ عنصر برون متنی در مقدمه ی شاهنامه پرداخته ایم و میزان بهره گیری ذهن و زبان حکیم توس را از سبک قرآنی مورد بررسی قرار دادهایم. نتیجه ی این پژوهش آن است که جلوه های کلام وحیانی در شاهنامه به وسیله ی حکیم توس از ذهن و مفاهیم و اندیشه، به زبان و فرم و ساختار نیز راه پیدا کرده است.