بررسی افزایش سختی المان های سطحی بر عملکرد سازه های تقویت شده با جداسازهای لرزه ای

زلزله های اخیر در کشور جهان و آسیب های وارده برسازه ها نگاهی نو را در عرصه ترمیم و تقویت سازه ها رو در روی مهندسین و طراحان قرار داده است. روش های نوین در عین پاسخ گویی به عملکرد سازه باعث بهبود رفتار سازه و جنبه های نوآورانه در سازه ها شده اند. یکی از این روش ها استفاده از جداسازهای لرزه ای می باشد. ایده جداسازی ساختمان-ها از زمین و پایه ها با استفاده از مصالح ارتجاعی مطرح و این ایده منجر به شکل گیری فناوری استفاده از تکیه گاه های ارتجاعی لاستیکی گردید. این تکیه گاه های ارتجاعی با استفاده از لاستیک طبیعی (natural rubber) و با مسلح شدن با لایه هایی از ورق فولادی و اتصال پایه های ستون های در محل پی ها به عنوان یک ایزولاتور عمل کرده و مانع تاثیر نامطلوب نیروهای ناشی از شتاب زلزله و تشدید فرکانس ساختمان ها با زمین گردد. لذا در این مطالعه سازه ها با جداساز با سختی مشخص بررسی شده سپس با تغییر در سختی مدولی جداساز عملکرد آن ها مورد ارزیابی قرارگرفته است. با بررسی سازه های 4 و 8 و 12 طبقه در نرم افزار اجزاء محدود SAP2000 در دو حالت با و بدون جداساز و انجام تحلیل دینامیکی تاریخچه زمانی مشاهده گردیده است که سازه های بلندتر با جداساز در برابر زلزله عملکرد مناسب تری را نشان می دهند.

کلیدواژه ها:

سختی جداساز لرزه ای ، تکیه گاه های ارتجاعی لاستیکی ، کاهش و افزایش