بررسی فقهی جایگاه امر به معروف و نهی از منکر در بین ادیان و فرق مختلف

معروف و منکر که دو مفهوم متقابلند، در لغت به معنای شناخته شده و ناشناخته می باشند و در اصطلاح کارهایی که نیکی یا زشتی آن ها توسط عقل یا شرع، شناخته شده باشند، به ترتیب معروف و منکر نامیده می شوند. امر به معروف و نهی از منکر از فرایض بزرگ اسلامی هستند که هر کدام دارای شروط و مراتبی بوده که اجرای آن آثار و برکات فراوانی را به دنبال دارد، این دو از فروع دین اسلام و اجرای آن باعث برپا شدن واجبات و از بین رفتن منکرات و برقراری امنیت و آسایش در جامعه می شود. مهم ترین شرط انجام درست امر به معروف و نهی از منکر، شناخت معروف ها و منکرها و شرایط و شیوه های آن است. امر به معروف و نهی از منکر از جمله واجبات مهم دین اسلام است که اجرا یا اجرا نکردن آن تاثیر عمیق و گسترده ای بر تمام ابعاد جامعه دارد که از جمله مهم ترین مصادیق آن عبارت است از: 1. مایه اصلاح عوام 2. موجب سلامت دنیا و آخرت 3. پابرجایی شریعت و توانمندی مومنان . این نوشتار بر آن است تا ضمن تعریف واژه ها و اصطلاحات مربوط به امر به معروف و نهی از منکر، مراتب ، جایگاه و نقش هریک از این دو فریضه را از منظر فقهی بح و بررسی نموده و جایگاه آن دو را در بین ادیان و فرق مختلف مورد ارزیابی قرار دهد. نتیجه پژوهش بیانگر آن است که گرچه همواره اهمیت و جایگاه امر به معروف و نهی از منکر در اسلام بیشتر و پر رنگ تر از سایر ادیان بوده و هست، اما نقش و جایگاه این فریضه بزرگ در بین همه ادیان و فرق مختلف، مهم، موثر و سازنده بوده و آن دو در کنار هم، نقش بسزایی در تحقق اهداف عالیه در جوامع داشته و دارند.

کلیدواژه ها:

امر به معروف ، نهی از منکر ، فقه ، ادیان ، فرق مختلف