نقش مکانیزم های مدیریت دانش جهت بهبود نوآوری در دانشگاه های دولتی شهر تهران

هدف: هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی میزان رابطه مکانیزم های مدیریت دانش بر نوآوری در دانشگاه ها بود.روش: پژوهش حاضر از نوع تحقیق توصیفی- پیمایشی است. از این رو جامعه آماری کارکنان و مدیران دانشگاه های دولتی شهر تهران بودند که با استفاده از روش نمونه گیری مرحلهای خوشه ای و طبقه ای تصادفی ابتدا از بین 10 دانشگاه دولتی شهر تهران، در هر خوشه تعدادی از دانشگاه های در آن خوشه انتخاب و پرسشنامه تحقیق به تعداد 364عدد بین پاسخگویان توزیع شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی تک گروهی ، ضریب همبستگی و معادله رگرسیون چندگانه گام به گام استفاده شد.یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که میانگین نمره کل زیرساختهای مدیریت دانش (2/29) از مقدار میانگین نظری (3) پایینتر است. ضمن آنکه، مقدار میانگین نوآوری فنی (2/37)، نوآوری اجرایی (2/17) و میانگین نمره کل نوآوری (2/27) از مقدار میانگین نظری (3) پایین تر است.همچنین بررسی نتایج نشان میدهد که بین زیرساخت مدیریت دانش و نوآوری فنی با مقدار(./431)، نوآوری اجرایی با مقدار (./591) و نوآوری کلی با مقدار((./616 نیز رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همین طور با توجه به میزانR² به دست آمده میتوان نتیجه گرفت که توانمندسازی فرهنگ سازمانی در حدود 33/9 درصد از واریانس متغیر نوآوری دانشگاهی را در گام اول تبیین میکند.نتیجه گیری: جایگاه زیرساخت های مدیریت دانش و نوآوری( فنی و اجرایی) در دانشگاه های دولتی شهر تهران ، پایین تر از سطح متوسط است. همچنین بین زیر ساخت های مدیریت دانش؛ فرهنگسازمانی و ساختار سازمانی با نوآوری( فنی و اجرایی) رابطه مثبت و معنادار، و بین فن آوری اطلاعات با نوآوری( فنی و اجرایی) رابطه معناداری وجود ندارد. نتایج به دست از آمده از تحلیل رگرسیون گامبهگام نشان داد که از میان سه مکانیزم توانمند ساز فن آوری اطلاعات، ساختارسازمانی و فرهنگسازمانی؛ فرهنگسازمانی و ساختار به ترتیب بیشترین سهم را در استقرار نوآوری داشته اند.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، نوآوری ، دانشگاه