بهره برداری از ظرفیت های باستا نشناسی گامی در جهت توسعه هنرها ی سنتی: مطالعه موردی شهرستا نهای قلعه گنج، کهنوج و منوجان

امروزه باستان شناسی با یاری گرفتن از علوم دیگر هم چون قوم شناسی سعی در بازسازی رفتارهای گذشته انسانی دارد.درک مناسب محیط طبیعی بخش عمده ای از سوالات مربوط به گذشته را پاسخ خواهد داد. قوم باستان شناسی یکی از جملهراه بردهایی است که به باستان شناس کمک می کند که به عنوان پلی میان حال و گذشته قرار گیرد.این اعتقاد وجود دارد که انسان رفتارهای مشخصی از خود در قبال محیطی مشخص ارایه می دهد. بنابراین مردمی که درمنطقه رودبارزمین 1 زندگی می کنند با محیطی ارتباط دارند که در طی زمان تغییرات کمی در پی داشته است. هنرهای سنتیهم چون موسیقی محلی، سفالگری، سوزن دوزی، تکه دوزی، حصیربافی و غیره در منطقه رودبارزمین ریشه در هنرهایگذشته مردم این خطه دارند. کم توجهی و افول برخی از این هنرها نتیجه نگاه متفاوت به حمایت از این هنرها می باشد. درواقع بهره برداری از ظرفیت های باستان شناسی گامی در جهت توسعه هنرهای سنتی منطقه رودبار زمین به معنای شناختکامل محیط طبیعی و مردم این خطه از ادوار گذشته تاکنون است. با حمایت از هنرمندان هنرهای فوق که ریشه در تاریخ اینمنطقه دارند می توان امیدوار بود که هنرهای سنتی در خدمت توسعه منطقه رودبارزمین باشند. مقاله حاضر در پی آن است کهبا بیان چالش های موجود بر سر راه هنرهای سنتی و باستان شناسی در منطقه، راه کارهای مناسبی در جهت حمایت از آن راارایه دهد.

کلیدواژه ها:

هنرهای سنتی ، ظرفی تهای باستان شناسی ، توسعه ، منطقه رودبارزمین