بررسی آلودگی هوای شهری ناشی از سامانه حمل ونقل با تاکید بر ذرات معلق و ارائه راهکارهای مدیریتی(مطالعه موردی، تهران)

هدف از تدوین و تنظیم این مقاله ارائه راهکارهای مدیریتی بهینه جهت کاهش آلودگی هوای شهری ( مطالعه موردی، شهر تهران ) می باشد. منواکسید کربن (CO) اکسیدهای ازت (Nox) ، و نیز ذرات معلق کوچکتر از 10 میکرون (PM10) مهمترین آلاینده های هوا میباشند، از این رو پیامدهای مختلف آلودگی هوا به خصوص اثرات بهداشتی و زیست محیطی آن باعث شده است که نظا رت و کنترل کیفیت هوا به صورت امری اجتناب ناپذیر در تمام جوامع در راس مسائل ملی مطرح شود. ذرات معلق یکی از آلاینده های موجود در هوای شهر ها محسوب می شود سالانه حدود 2289021 تن انواع آلاینده ها تنها از منابع متحرک به هوای تهران وارد می شود که از این رقم حدود 21000 تن آلاینده ها ذرات معلق می باشد. از آنجا که آلودگی هوای شهر تهران در مقایسه با سایر کلان شهرهای جهان که برنامه های مدون پایش را به مورد اجرا گذاشته اند در اکثر موارد فراتر از حد استاندارد می باشد لذا انجام مطالعات تحقیقی در زمینه تاثیر پذیری هر کدام از راهکارهای ارائه شده جهت کاهش آلودگی هوا و انتخاب مناسبترین راه حل ضروری به نظر می رسد. در مقایسه بین راهکارهای ارائه شده می توان نتیجه گیری کرد که یکی از مهمترین آنها که بیشترین سهم در کاهش آلودگی هوای تهران داشته است خروج خودروهای فرسوده از ناوگان حمل ونقل شهری و استفاده از وسائط نقلیه عمومی می باشد.

کلیدواژه ها:

آلودگی هوای شهری ، حمل و نقل عمومی ، راهکارهای مدیریتی ، خودروهای فرسوده ، PM10