تعیین وضعیت کیفی و بهداشتی هوای تهران در سال 1385 با استفاده از شاخص کیفیت هوا (AQI)

امروزه پیامدهای مختلف آلودگی هوا به خصوص اثرات بهداشتی آن از جمله ایجاد و تشدید بیماری های تنفسی، عصبی، قلبی و عروقی باعث شده است که نظارت و کنترل کیفیت هوا به صورت امری گریز ناپذیر در تمام جوامع در رأس مسائل ملی مطرح شود. از آن جا که آلودگی هوای تنفسی شهر تهران در مقایسه با سایر کلان شهرهای جهان که برنامه های مدون پایش را به مورد اجرا گذاشت ه اند در اکثر موارد فراتر از حد استاندارد می باشد، لذا انجام تحقیقی در زمینه بررسی کیفیت هوای این کلان شهر، ضروری به نظر می رسد. در این تحقیق شاخص کیفیت هوا از طریق درون یابی بین غلظت آلاینده ها برای پنج آلاینده اصلی NO2 و SO2 ،CO ،PM10 ،O3 هوای شهر تهران در سال 1385 محاسبه و بر مبنای جداول استاندارد، کیفیت بهداشتی هوا در گروه های خوب، متوسط، غیربهداشتی برای گروه های حساس، غیربهداشتی، خیلی غیربهداشتی و خطرناک طبقه بندی گردید. نتایج بدست آمده از شاخص کیفیت هوا مبین این است که در سال 1385 261 روز کیفیت هوای تهران از حد استاندارد تعیین شده توسط آژانس حفاظت محیط زیست ایالات متحده تجاوز کرده - در 11 درصد از روزهای سال خیلی غیربهداشتی و در 0/50 درصد از روزها خطرناک - که در موارد تجاوز کیفیت هوا از حد استاندارد در 84 درصد از موارد آلاینده مسئول منواکسیدکربن بوده است. همچنین ماههای مرداد، شهریور و 182 و 185 آلوده ترین ماه های سال بوده اند. ، مهر 1385 ، با میانگین شاخص های 188 در مقایسه نتایج حاصل از این تحقیق با تحقیقاتی که در سنوات گذشته انجام شده است، می توان نتیجه گیری کرد که کیفیت بهداشتی هوای تهران در سال 1385 نسبت به آن سال ها از بهبود چندانی برخوردار نبوده، و در وضعیت بسیار وخیمی از نظر حفظ سلامتی اعضای جامعه به ویژه گروه های حساس قرار دارد، که از جمله مهمترین دلایل آن می توان به افزایش روز افزون ورود خودروها به ناوگان حمل و نقل شهری، عدم برنامه ریزی مدون جهت خروج خودروهای فرسوده از این چرخه، عدم کشش زیر ساخت های حمل و نقل و ناکارآمدی سیستم حمل و نقل عمومی اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

کیفیت بهداشتی هوا ، شاخص کیفیت هوا ، شاخص استاندارد مواد آلاینده ، شاخص آلودگی هوا