اثر بخشی بازی با مشارکت والدین بر مهارت های ارتباطی و اجتماعی کودکان اوتیستیک

اختلال درخودماندگی یکی از موضوع های بسیار چالش برانگیزی است و کودکان مبتلا به این اختلال فرایند رشد پیچیده ای را طی می کنند و با مجموعه ای از انواع نارسایی ها و ناتوانایی ها روبرو هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی بازی با مشارکت والدین بر مهارت های ارتباطی، اجتماعی و رفتارهای کلیشه ای کودکان درخودمانده بود.مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه کودکان درخودمانده مراجعه کننده به مراکز درمانی تهران بود که در سال 1394 پس از فراخوان دادن برای شرکت در کلاس های مهارت های ارتباطی و اجتماعی اعلام همکاری کردند. از این تعداد 10 کودک درخودمانده به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. پس از تکمیل پرسش نامه گارز به عنوان پیش آزمون، شرکت کنندگان گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 30 تا 45 دقیقه ای، بازی درمانی دریافت کردند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بازی با مشارکت والدین باعث بهبود مشکلات مربوط به مهارت های ارتباطی (0/001> P)، مهارت های اجتماعی (0/0010> P) و رفتارهای کلیشه ای (0/001> P) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می توان بازی با مشارکت والدین را درمانی موثر برای بهبود مشکلات کودکان درخودمانده پیشنهاد کرد.

کلیدواژه ها:

مشارکت والدین ، مهارت های ارتباطی ، مهارت های اجتماعی ، کودکان اوتیستیک