آرمان گرایی در ادبیات پایداری ایران

اندیشمندان آرمان شهر ایرانی از جمله سیاوش کسرایی و قیصر امین پور میخواهند بار دیگر جهان را بر استوانه های اصلی اش تماشا کنند؛ جهانی که از خطر و تهدید سلطه، استبداد و جنگ بیرون رفته و به یک محیط امن برای زندگی انسان تبدیل شده است. صاحبان این اندیشه برای رسیدن به منظور خود بر عاملان سیاست فشار می آورند تا انسانی اندیشه کنند، نه سیاسی و اگر از راه گفت وگو نتوانستند به هدف خود برسند خواهان تغییر نظام سیاسی می شوند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که آرمان گرایی در ادبیات پایداری ایران به موازات پیروزی انقلاب اسلامی و شروع جنگ تحمیلی پیوندی عمیق و ناگسستنی با مفهوم انتظار یافته است، به گونه ای که امین پور انتظار ظهور امام عصر (عج)ا ربه معنای تحقق تمام آرمان های بشری می داند. از نگاه دیگر، شعر آرمانی کسرایی و امین پور فضایی برای ناامیدی و روایت شکست های مقطعی نیست؛ این دو پیروزی نهایی بر دشمن خلق را امری حتمی می دانند؛ روزی شاه دشمن تلقی میشد و روز دیگر صدام حسین، با این حال این دو بر سر فروافتادن دشمن و تحقق صلح برای همه توافق دارند. نگرانی برای ملت های زیر سلطه و احساس مسیولیت برای نجات آنها از ستم و محرومیت بخش دیگری از دنیای آرمانی کسرایی و امین پور را به خود اختصاص داده است.

کلیدواژه ها:

شعر انتظار ، آزادی ، صلح ، تعیین سرنوشت ، صدور انقلاب