مولفه های پایداری در شعر جابر محمد جابری؛ شاعر معاصر عراقی و ملک الشعرای بهار

ادبیات مقاومت، شاخه ای از ادبیات متعهد و التزام است که تحت تاثیر شرایطی چون اختناق، استبداد داخلی، نبود آزادی های فردی و اجتماعی و ... شکل میگیرد. اوایل قرن بیستم برای اعراب دوران حساسی بود. آنها هنوز از استبداد عثمانی خلاصی نیافته بودند که به استعمار خارجی گرفتار آمدند و به نحوی تحت الحمایه استعمارگران شدند. در این میان عراق؛ همچون برخی کشورها، مورد توجه دولت استعماری بریتانیا قرار گرفت. از آن پس جنبش ها، شورش ها و اعتراض هایی در این کشور عربی شکل گرفت؛ اما برای ملت ایران وضع به گونه ای دیگر بود. هر چند که ایران مستعمره نبود؛ اما استعمارگران در آن به سبب موقعیت ویژه استراتژیکی و ذخایر زیر زمینی و همسایگی با شوروی سابق، نفوذ زیادی داشتند. در این میان نقش شاعران آزاد اندیش؛ مانند جابری و بهار چشم گیر بود. آنها با اسلحه قلم و شعر وارد عرصه مبارزه شدند.این تحقیق با روش توصیفی- تحلیلی میکوشد به پرسش زیر پاسخ گوید که حس مقاومت و پایداری در شعر جابری و بهار چه جلوه هایی داشته است مضامین مشترک این دو شاعر در مقوله های مبارزه طلبی و جان فشانی, دعوت به اتحاد, شهیدان راه وطن, آزادی, انتقاد و اعتراض به مسایل داخلی مورد بررسی تیبیقی قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، جابر محمد جابری ، ملک الشعرای بهار ، عراق ، ایران