بررسی کاربری های عمومی از نگاه عدالت فضایی؛ مطالعه موردی شهر اردبیل

توزیع نامتوازن و نامتعادل کاربریهای عمومی یکی از تبعات رشد افسار گسیخته و شتابان شهری در دهه های اخیر است که یکی از تبعات آن برخورداری نابرابر شهروندان از خدمات شهری می باشد.برنامه ریزی شهری از آنجاییکه با تخصیص و توزیع منابع کمیاب در بین مکانهای مختلف شهر در ارتباط است، متکی بودن آن به معیاری همچون عدالت فضایی و اجتماعی ضروری تلقی می شود،زیرا در غیر این صورت می تواند به برخورداری برخی از مکانها نسبت به سایر مکانها در شهر منجر گردد.شهر اردبیل با توجه به تحولات اداری – سیاسی و جمعیتی که طی دهه های اخیر سپری کرده به رشد گسترده فیزیکی دست زده، به طوریکه این توسعه فیزیکی افسار گسیخته منجر به عدم تعادل و نابرابری در توزیع کاربریهای عمومی گشته و موجبات شکل گیری شهر دوقطبی برخوردار و غیر برخوردار را فراهم آورده است. در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی و تحلیل نحوه توزیع فضایی کاربریهای عمومی مناطق مختلف شهر اردبیل جهت ارزیابی کجایی و چگونگی توزیع و پراکنش کاربریهای عمومی انجام گرفته است. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی بوده و بر اساس ماهیت نیز جنبه کاربردی دارد.در پژوهش پیشرو به منظور جمع آوری داده ها و اطلاعات مورد نیاز از روش کتابخانه ای استفاده گردیده است.درراستای دستیابی به اهداف تحقیق دو فرضیه طراحی گردید که جهت آزمون آن ها از روش های گرافیک مبنا استفاده شده است. نتایج تحقیق حاضر مبین این است که توزیع انواع کاربری های عمومی در سطح شهر اردبیل به صورت نامتعادل و متفاوت از یکدیگر شکل گرفته، ضمن تفاوت در الگوی توزیع در بین کاربری ها، منجر به شکل گیری مناطقی متفاوت از نظر نوع برخورداری گشته است که لزوم بازنگری در خط مشی ها را در امر مکان یابی و جانمایی آن ها، آشکار می سازد.در نهایت می توان گفت منطقه دو شهرداری اردبیل در بالاترین سطح برخورداری قرار گرفته و با سایر مناطق شکاف قابل ملاحظه ای را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

عدالت ، کاربری های عمومی ، توزیع کاربری های شهری ، اردبیل