بررسی لزوم بکارگیری سیستم های حمل و نقل هوشمند در ایران جهت افزایش سطح ایمنی و کاهش آسیب ها و تلفات ناشی از تصادفات

سوانح جاده ای یکی از علل مهم مرگ و میر در بسیاری از کشورها است و سالیانه حدود 2/1 میلیون نفر در جهان به علت این حوادث جان خود را از دست می دهند این در حالی است که شمار مصدومین سوانح در سراسر جهان به بیش از 50 میلیون نفر می رسد در ایران نیز به طور متوسط روزانه 70 نفر به علت سوانح جاده ای جان خود را از دست می دهند هرچند آمار سالهای اخیر سیرنزولی محسوسی در میزان مرگ و میر در ایران را نشان می دهد اما ایران هنوز جزء کشورهای است که بالاترین درصد سوانح منجر به مرگ و میر را در جهان به خود اختصاص داده است. سیستم های حمل و نقل هوشمند تکنولوژی هایی هستند که پویایی، کارایی و ایمنی رادر کنار سایر مزایا برای کاربران جاده ها فراهم می کنند. معمولا سیستم های حمل و نقل هوشمند را براساس اینکه در چه جایی به کار گرفته می شوند به سه دسته ی سیستم های حمل و نقل هوشمند به کارگرفته شده در خودروها به کار گرفته شده در زیرساختها و در نهایت به کار گرفته شده به صورت اشتراکی دسته بندی میکنند. دسته بندی دیگر این سیستم ها، مربوط به نحوه عملکرد آنها می شود. این سیستم ها به سه دسته فعال، غیرفعال، وترکیبی از فعال و غیرفعال تقسیم می شوند. براساس گزارش محافظه کارانه سازمان توسعه و همکاری اقتصادی (OCED) در سال 2003، پیش بینی شده که با گسترش سیستم های حمل و نقل هوشمند در کشورهای عضو این سازمان می توان از بیش از 47000 مرگ و میر ناشی از تصادفات جلوگیری کرده و همچنین میزان صدمات را بیش از 40 درصد کاهش داد. طبق برآورد این سازمان می توان سالانه به میزان 104 هزار میلیون دلار در هزینه های ناشی از تصادفات صرفه جویی کرد به طوری که تنها هزینه کاهش مرگ و میر در آمریکا 73 هزار میلیون دلار پیش بینی شده است. با توجه به آمار بالای مرگ و میر در ایران، در صورتی که سازمان ها و نهادهای دست اندرکار هریک به سهم خود سعی در ایجاد زیرساختهای لازم برای به کارگیری سیستم های حمل و نقل هوشمند نمایند، حتی اگر آمارهای محافظه کارانه ارائه شده درباره اثر بخشی این سیستم های هوشمند را در نظر بگیریم. باز هم می توان به کاهش چشمگیری در میزان مرگ و میر و مصدومیت های ناشی از تصادفات د رایران امیدوار بود.

کلیدواژه ها:

تصادف ، سیستم حمل و نقل هوشمند ، مرگ و میر