اثر چهار هفته مکمل سازی منیزیم اکساید بر عملکرد و شاخص پلاسمایی خستگی در مردان نوجوان نخبه واترپلو

هدف: با توجه به عدم وجود اطلاعات کافی در مورد آثار مصرف مکمل منیزیم بر عملکرد و خستگی بازیکنان واترپلو، در پژوهش حاضر به بررسی اثر چهار هفته مکمل سازی منیزیم بر عملکرد، لاکتات پلاسما و منیزیم سرم در مردان نوجوان نخبه واترپلوی استان زنجان پس از اجرای شنای 100 متر بیشینه کرال سینه پرداخته ایم. مواد و روش ها: بدین منظور تعداد 24 نفر از بازیکنان واترپلوی پسر نوجوان 14-18 سال که همگی سابقه حداقل سه سال تمرین را داشتند، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 12 نفری در غالب دو گروه تجربی(منیزیم اکساید) و کنترل (دارونما) تقسیم شدند. برای گروه تجربی یک دوره تمرینات تخصصی چهار هفته ای واترپلو و مصرف مکمل منیزیم به میزان 500 میلی گرم تحت نظر یک پزشک تجویز شد، همزمان برای گروه کنترل یک دوره تمرین تخصصی چهار هفته ای واترپلو و مصرف دارونما (سلولز) در نظر گرفته شد. یک روز قبل از دوره تجربی و نیز یک روز بعد از دوره تجربی به ترتیب به عنوان پیش آزمون و پس آزمون، یک وهله رکوردگیری 100 متر کرال سینه از آزمودنی ها برای سنجش عملکرد، اندازه گیری سطوح منیزیم سرم و لاکتات پلاسما خون گیری به عمل آمد، در آزمایشگاه برای سنجش لاکتات پلاسما از روش آنزیمی و برای اندازه گیری منیزیم سرم نیز از روش اسپکترو فوتومتری استفاده شد. همچنین از آزمون تحلیل کوواریانس برای تحلیل آماری نتایج استفاده شد. یافته ها: مصرف مکمل منیزیم تاثیری بر سطوح منیزیم سرم و لاکتات پلاسما P<0.05 نداشت ولی موجب بهبود رکورد شنای 100 متر کرال سینه بعد از مکمل گیری در گروه مصرف کننده ی مکمل منیزیم اکساید شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق می توان گفت که ممکن است مکمل سازی منیزیم موجب بهبود عملکرد در فعالیت های شدید غیرهوازی گردد ولی درمورد ساز و کارهای بیوشیمیایی موثر آن بر عملکرد، نیاز به تحقیقات بیشتر می باشد

کلیدواژه ها:

منیزیم ، شاخص خستگی پلاسمایی ، عملکرد ، واترپلو