قناعت در ادبیات و اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران

اصلاح الگوی مصرف و مدیریت بهینه منابع یکی از روشها و کارکردهای مهم در برخورد با پدیده غیرصحیح مصرف گرایی در جامعه امروز است. الگوی صحیح و بهینه مصرف همواره مورد تاکید ایمه علیهم السلام بوده و در این میان، قناعت به عنوان عامل محرک در جهت رشد و شکوفایی ملتها و برطرف کردن موانع اقتصادی به ویژه فقرزدایی نقش مهمی را ایفا کرده است. علاوه بر آن، با اندک تعمقی در آثار ادب پارسی درمییابیم که در همه دورانهای ادب فارسی (قرن پنجم هجری تا دوره معاصر) شاعران و ادیبان بسیاری در آثار خود به مفهوم قناعت به عنوان مفهومی بنیادین توجه داشته اند. قناعت یعنی راضی شدن به مقدار اندک که در مقابل واژه حرص و طمع مفهوم و جایگاه خود را بهتر نشان میدهد. اهمیت این موضوع در زندگی افراد یک جامعه و رویارویی با مشکلات و چالش های اقتصادی نمود بیشتری پیدا میکند. در جامعهای که اقتصاد آن با بحرانهای معیشتی در زندگی افراد آن روبهرو شده است، قناعت به عنوان یک ابزار برای کنترل مصرف و مدیریت منابع بسیار حایز اهمیت است. از این رو، این مقاله با هدف بررسی قناعت در ادبیات و اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران طراحی گردیده است. با توجه به مطالب ارایه شده در دو حوزه ادبیات و اقتصاد میتوان نتیجه گرفت که میتوان از ادبیات فارسی در ساماندهی اقتصاد استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

قناعت ، استفاده بهینه از منابع ، قناعت در ادبیات ، قناعت در اقتصاد