هنر، فرهنگ، هویت و توسعه پایدار شهری

از اواخر قرن 19 به این سو موضوع توسعه پایدار شهری دغدغه اساسی بسیاری از کشورهای جهان شده است و همگی آنان در تلاش برای دستیابی به توسعه پایدار شهری و جهان پیرامونی هستند. از جمله عناصر قابل طرح در توسعه پایدار را می توان حوزه فرهنگ و زیرمجموعه آن دانست که در فرایند بهبود وضعیت و رفع کاستی های اجتماعی و فرهنگی نقش اساسی را ایفا می کند و می تواند موتور محرکه پیشرفت متعادل، متناسب و هماهنگ اجتماعی و فرهنگی تمامی جوامع و به ویژه کشورهای در حال توسعه باشد. از جمله دلایل قابل طرح در رشد شهری و شهرگرایی، عنصر فرهنگ جوامع به صورت خودجوش و بدون برنامه بوده است که در شهری شدن و رشد شهری برخی مناطق مشکل ساز نگردیده ولی در بسیاری از شهرها به ویژه آنجا که مهارت های بی وقفه روستا به شهر و انفجار شهری وجود داشته، کنترل و اداره شهرها باری سنگین بردوش کشورها شده است. لذا برخی از کشورها برای مقابله با ناکارآمدی شهری شدن و رشد نامتوازن نیازمند فرهنگ سازی لازم هستند و حتی در برخی از کشورها تلاش شده است برای ارایه تصویر شهری پایدار، تصویری مرکب از عناصر غیر فیزیکی مانند فرهنگ، اقتصاد، فعالیت ها و جنبه های اجتماعی را از طریق برخی از استراژی های جدید تقویت نمایند. این مقاله با هدف مطالعه تطبیقی وضعیت فرهنگ، هنری و هویتی در دو کشور ایران و آلمان در مسیر توسعه پایدار شهری و شناسایی مولفه های موثر بر بهبود کیفیت توسعه در هر دو جامعه با تاکید بر نکات برجسته آن هاست. مقاله حاضر با تاکید بر بعد ذهنی کیفیت توسعه با استفاده از شاخص های کیفی مورد ارزیابی قرار رگفته و مدل نظری ارایه شده در این زمینه براساس چارچوب دیدگاه تحقیقات تجربی و نتایج حاصله بنا شده است تا از تصویر تبدیل شهرها به شهرهای توسعه یافته پایدار الگویی مناسب ارایه کند.

کلیدواژه ها:

هنر ، فرهنگ ، هویت ، توسعه ، توسعه پایدار شهری