همزیستی طبیعت ومعماری با هدف افزایش کیفیت زندگی

انسان همواره با طبیعت در ارتباط است وبا دستکاری در طبیعت سعی داشته است که به گونه ای بهینه طبیعت را در خدمت خود درآورد. این نوع همزیستی به خوبی در طول تاریخ بشر دیده می شود.اهمیت این همزیستی علاوه بر دستاوردهای مادی، نه تنها سبب آشنایی انسان با طبیعت می گردد، بلکه رابطه فرد را با محیط اطرافش تداوم می بخشد وباعث حداکثراستفاده بهینه از عوامل طبیعی موجود از قبیل انرژی نور و آب و باد و جلوگیری ازمصرف صرف انرژی های خارجی می شود.یکی از مشکلاتی که امروزه گریبان گیر تمدن معاصر شده است ، فراموش کردن این بعد از معماری است. هدف اصلی پژوهش حاضر توجه به ارتباط انسان با طبیعت، عناصر طبیعی و تشخیص جایگاه طبیعت در معماری می باشد که به روش مطالعه اسنادی و کتابخانه ای و از نوع توصیفی انجام گرفته است . نتایج به دست آمده حاکی از آن است که ارتباط با طبیعت از ضروری ترین شرطهای معماری موفق و مردمی در عصر معاصراست و وظیفه معمار است که ضمن شناسایی نقش و جایگاه طبیعت در معماری ، به روش های همزیستی معماری با طبیعت از طریق پاسخگویی به شرایط آب و هوایی و توپوگرافیک وتاثیرات آن بر کیفیت زندگی افراد از لحاظ کیفیت و زیبا شناختی و روان شناختی بپردازد .

کلیدواژه ها:

معماری ، طبیعت ، همزیستی