واکاوی مفهوم منظرصوتی در مناسب سازی فضای شهری با محوریت نابینایان

بهره گیری از کلیه ظرفیت های فضای شهری به جهت توانمندسازی آن برای کلیه اقشار اجتماعی گرچه در سالهای اخیر به نحوی شعارگونه تعبیر شده است، اما به عنوان مبین فضای شهری همه شمول، مولفه ای کیفی و موثر بر عملکرد فضای عمومی ای با تاکید بر احترام به اقشار آسیب پذیر اجتماعی است. این گروه که در زمره ی آنها می توان به نابینایان به عنوان گروه مورد نظر پژوهش حاضر، اشاره کرد، به تاثیر از توسعه ی غیرفراگیر شهرها در کلیه ابعاد طراحانه، گویی از قافله ی مدعیان فضاهای همگانی عقب مانده اند. حال آنکه طراحی صرفا بصری و تکیه بر جنبه های دیداری فضای شهری مزید بر علت شده تا نابینایان را بیش از پیش از این دست فضاها برهاند. این پژوهش که به هدف بازیابی مدخل های شنیداری فضا و به جهت ورود نابینایان به فضاهایی که حق استفاده از آن را دارند، سعی در شکل دهی بستر مبحثی را دارد که به منظور توانمندسازی صوتی در قالب منظر صوتی فضای شهری به عنوان یکی از تکیه گاه های نابینایان برای برقراری ارتباط با محیط پیرامون، تلاش می کند. این پژوهش که به روش مطالعات کتابخانه ای گردآوری شده است، با بهره گیری از ابعاد منظرصوتی همه شمول سعی در آشتی نابینایان و فضا از جنبه های ادراکی فضا دارد. هدف غایی گشایش مدخل به این گونه بحث ها آن است تا تجربه ی معلولین از فضای شهری مختصر به محرومیت هایشان در بهره گیری از این دست فضاها نشود.